Η Αντισημιτική Δυστοπία μες το χρόνο
Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό κονσερβοκουτι Σ. ΤΣ.
Εισαγωγή
Μέχρι και πριν έναν αιώνα με την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών όπως η Ρωσική και η Οθωμανική συνδετικός κρίκος των λαών ήταν η θρησκεία. Έτσι οι Εβραίοι θεμελειωθήκαμε ιστορικά στο Νόμο του Μωυσή. Η παράδοση αυτή δημιουργεί εναντίωση στις επίγειες εξουσίες και ιεραρχίες. Οι βασιλείς είχαν εξουσία λόγω θεϊκής καταγωγής. Κατά το Νόμο δεν υπάρχουν παιδιά θεών αλλά όλοι είμαστε ίσοι με κοινή καταγωγή. Από την μεγάλη Έξοδο των σκλάβων των Αιγυπτίων μέχρι των Μακκαβαίων η ιστορία μας ήταν εξεγέρσεις. Καμία εξουσία δεν αρεσκόταν σ αυτόν τον αναρχικό λαό που δημιουργούσε διαρκώς φασαρίες. Καμία εξουσία δεν ήθελε Προφήτες σαν τον Ησαϊα που αντί να διδάσκουν νηστείες δήλωναν οτι οι νηστείες μας είναι να φωνάζουμε ενάντια σε κάθε αδικία.
Όταν ο εχθρός του Αυτοκράτορα γίνεται εχθρός του λαού
Η πολιτική εχθρότητα προς τον Ιουδαϊκό Λαό, από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την Α Οικουμενική Σύνοδο περνάει σε άλλο επίπεδο. Πλέον ο Χριστιανισμος γίνεται από θρησκευτική σέχτα, επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έχοντας σκοπό να αντικαταστήσει τα αντιεξουσιαστικά μηνύματα του μωσαϊκού νόμου σε μηνύματα ταπείνωση ήτοι υποταγής, ταίριαζε άψογα στο νέο μοντέλο δεσποτικής διακυβέρνησης και την ρήξη με την παλιά Res Publica. Όπως είπε ο ιδρυτής της “να αποδίδουμε τα του Καίσαρος (δηλαδή φόρους και υποταγή) τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ”. Επίσης αυτοπροσδιοριζόταν ως ο Αμνός του Θεού που για την Ισραηλίτικη παράδοση είχε ξεκάθαρο νόημα: τους Θεούς της Αιγύπτου και την εξουσία του Φαραώ. Πλέον το δίπολο υποταγή/αντίσταση στον αυτοκρατορικό θρόνο παίρνει παλλαϊκή διάσταση.
Βρισκόμαστε στην φάση που ιστορικά το μίσος απέναντι σε έναν λαό ταραχοποιών δεν είναι υπόθεση των κέντρων δεσποτικής εξουσίας. Πλέον είναι υπόθεση των πληβείων που βλέπαν στην παλιότερη παράδοση την άρνηση του δόγματος τους. Το «σταυρώσαν το Χριστό» δεν ήταν μία διαστρεύλωση της ιστορίας. Ήταν η ψυχαναλυτική θέση «γιατί δεν ασχολήθηκαν με τον Μεσσία μας έστω για να τον σταυρώσουν? Αφόυ τον αρνήθηκαν στον έσχατο βαθμό είναι μιαροί». Κοινωνιολογικά επιπλέον οι Εβραίοι δεν ήμαστε δουλοπάροικοι κατά το Μεσαίωνα. Η ανάπτυξη ελευθέρων επαγγελμάτων, όπως τεχνίτες, μεταλλουργοί, καλλιτέχνες, των Εβραίων και των Ρωμά μας έκανε αδερφούς λαούς απέναντι στην κυρίαρχη λαότητα, τους Χριστιανούς. Ο φόβος του Άλλου εμπλουτίστηκε με δυσειδαιμονίες ώστε να δαιμονοποιηθεί οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής, οποιαδήποτε ελευθεριακή μορφή.
Μετατόπιση από το θρησκευτικό μίσος σε φυλετικό.
Στην προδαρβινική εποχή ο ρατσισμός είχε ήδη αρχίσει να γίνεται μόδα. Μάταια ο Δαρβίνος προσπάθησε να χτυπήσει το αντιεπιστημονικό αφήγημα των ανώτερων φυλών που έχουν δικαίωμα να κάνουν δουλεμπόριο τις κατώτερες. Όχι απλά αγνοήθηκε αλλά ακόμα και το έργο του χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει το ρατσιστικό έκτρωμα του “κοινωνικού δαρβινισμού”. Απόρια αυτών των θεωριών ήταν και οι μυστικιστικοί κύκλοι της Θούλης, και άλλα υπόγεια και mainstream ρεύματα της γερμανικής κοινωνίας που οδήγησαν στον εθνικοσοσιαλισμό.
Ο εθνικοσοσιαλισμός χαρακτηρίστηκε από τον Τρότσκυ φασισμός αναμεμειγμένος με γερμανικό αποκρυφισμό. Οντως σε αντίθεση με τον φασισμό του Μουσολίνι ο ναζισμός αποτελεί ένα παράξενο χαρμάνι λατρείας στην τεχνολογική πρόοδο, και ταυτόχρονα μιας επιστημονοφανούς επανεισόδου των θρησκευτικών προλήψεων αιώνων. Ο αντισημιτισμός πλέον δεν θεωρείται ένα μεταφυσικό αφήγημα – εννοια που οι ναζί θέλουν να ξεχαστεί.
Ο αντισημιτισμός δεν ήταν κάτι καινούριο στην γερμανική κοινωνία. Ωστόσο η ναζιστική εκδοχή ήταν βούτυρο στο ψωμί της γερμανικής αστικής τάξης. Ο τσακισμένος και ρημαγμένος γερμανικός λαός από την συνθήκη των Βερσαλιών, δέχτηκε εύκολα την ρητορική μίσους απέναντι στον Άλλο. Το πρόγραμμα Τ4 σηματοδοτεί την έναρξη του Ολοκαυτόματος με την εκκαθάριση των αναπήρων. Πρόσχημα ήταν το πόσο στοιχίζει η ύπαρξη τους στον Γερμανό, και αποτελεί την αρχή για να διωχθούν και όσοι δεν ταιριάζουν στην νέα κοινωνία. Αρχίζει έτσι η επίσημη κρατική ρητορική: ζωές ανάξιες να ζούν. Οι Εβραίοι ήταν μισητοί στο γερμανικό κεφάλαιο για δύο πολύ σοβαρούς λόγους. Τόσο η ηγεσία του Εργατικού Κινήματος όσο και τα μικροαστικά στρώματα οικογενειακών επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιων που δημιουργούσαν πρόβλημα στην ανάπτυξη των μεγάλων αστικών αγορών αποτελούνταν από Εβραίους. Τον να θεωρηθούν οι εκπρόσωποι των εμποδίων, για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, ζωές ανάξιες να ζουν ήταν ευχής έργων για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ο Χίτλερ όπου στο μανιφέστο του «Mein Kampf» κατάφερε να ξύσει μια κλειστή πληγή πλέον για τον μέσο Γερμανο. Ο αρχαίος φόβος του Άλλου, του αγνώστου, του μη διαχειρίσιμου είχε ξεπεραστεί. Αυτό έγινε μέσα στην χρόνια πάλη του γερμανικού κράτους να αφομοιώσει τους Εβραίους, αλλά και από την εκμοντέρνηση των Εβραίων μέσω του Διαφωτισμού. Ο Χίτλερ αναθέρμανε τον αντισημιτισμό στον ηττημένο γερμανικό λαό θέτοντας σε αμφισβήτηση το ποιός είναι Άριος-Γερμανός όταν οι Εβραίοι έχουν αφομοιωθεί τόσο που δεν ξεχωρίζουν. Το κλίμα ήταν ήδη ώριμο με την ανάπτυξη αντιεπιστημονικών, ρατσιστικών θεωριών και την εθνική ταπείνωση της Γερμανίας. Ο Αδόλφος έσπασε τον πάγο, το βιομηχανικό πνεύμα ήταν έτοιμο να ενσωματωθεί παντού, το μίσος και ο θάνατος έγιναν πεδία δόξης λαμπρά για τον απανθρωπισμό...
Αντί επιλόγου: Μακεδονομάχοι – «σαν έτοιμοι από καιρό»
Κατά την διάρκεια των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό σημειώθηκαν αντισημιτικές επιθέσεις. Τα εβραϊκά μνημεία της πόλης μας και το Μέγαρο Μουσικής κατά την διάρκεια εκδηλώσεων μνήμης από την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό στοχοποιήθηκαν. Ταυτόχρονα οι οργανωτές των συλλαλητηρίων μοίραζαν φυλλάδια που ανέφεραν την ιστορική αθλητική ομάδα Μακάμπι ως υπεύθυνους για το «ξεπούλημα της πατρίδος». Ο εθνικισμός είναι ένα κομμάτι της σαπίλας του συστήματος που αναδύεται σε περιόδους κρίσης, και συμπαρασέρνει μαζί του τον αντισημιτισμό, την ισλαμοφοβία, τον αντιτσιγγανισμό, και γενικότερα το μίσος.
Η πάλη κατά του εθνικισμού και η πάλι κατά του αντισημιτισμού είναι αλληλένδετες. Η νίκη Ελλήνων, Εβραίων, Μακεδόνων, και άλλων εργατών και καταπιεσμένων περνάει μέσα από την συναδέρφωση και τον κοινό αγώνα. Οι Αστοί νομίζουν οτι τους ανήκουμε και μας θέλουν χωρισμένους και επιστρατεύουν όλα τα παλιά χαζά μίση. Την πληρώνουμε πάντα οι φτωχοί, οι γυναίκες και οι διαφορετικοί, οι μη ταιριαστοί στα καλούπια. Ο Φασισμός είναι το τίμημα που πληρώνουμε όταν χάνουμε την μάχη για την εξουσία. Η νίκη μας και η σοσιαλιστική ενοποίηση της περιοχής, ως βήμα για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό είναι η εγγύηση για να μην ξανάχουμε Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, Θαλάμους Αερίων, Κρεματόρια, “Arbeit macht Frei” και “επουράνιους τηλεφωνικούς αριθμούς” σημειωμένους σαν ραβασάκια στα χέρια μας (μακάβριο αστείο-πείραγμα των ομήρων στα στρατόπεδα του θανάτου)
Εισαγωγή
Μέχρι και πριν έναν αιώνα με την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών όπως η Ρωσική και η Οθωμανική συνδετικός κρίκος των λαών ήταν η θρησκεία. Έτσι οι Εβραίοι θεμελειωθήκαμε ιστορικά στο Νόμο του Μωυσή. Η παράδοση αυτή δημιουργεί εναντίωση στις επίγειες εξουσίες και ιεραρχίες. Οι βασιλείς είχαν εξουσία λόγω θεϊκής καταγωγής. Κατά το Νόμο δεν υπάρχουν παιδιά θεών αλλά όλοι είμαστε ίσοι με κοινή καταγωγή. Από την μεγάλη Έξοδο των σκλάβων των Αιγυπτίων μέχρι των Μακκαβαίων η ιστορία μας ήταν εξεγέρσεις. Καμία εξουσία δεν αρεσκόταν σ αυτόν τον αναρχικό λαό που δημιουργούσε διαρκώς φασαρίες. Καμία εξουσία δεν ήθελε Προφήτες σαν τον Ησαϊα που αντί να διδάσκουν νηστείες δήλωναν οτι οι νηστείες μας είναι να φωνάζουμε ενάντια σε κάθε αδικία.
Όταν ο εχθρός του Αυτοκράτορα γίνεται εχθρός του λαού
Η πολιτική εχθρότητα προς τον Ιουδαϊκό Λαό, από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την Α Οικουμενική Σύνοδο περνάει σε άλλο επίπεδο. Πλέον ο Χριστιανισμος γίνεται από θρησκευτική σέχτα, επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έχοντας σκοπό να αντικαταστήσει τα αντιεξουσιαστικά μηνύματα του μωσαϊκού νόμου σε μηνύματα ταπείνωση ήτοι υποταγής, ταίριαζε άψογα στο νέο μοντέλο δεσποτικής διακυβέρνησης και την ρήξη με την παλιά Res Publica. Όπως είπε ο ιδρυτής της “να αποδίδουμε τα του Καίσαρος (δηλαδή φόρους και υποταγή) τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ”. Επίσης αυτοπροσδιοριζόταν ως ο Αμνός του Θεού που για την Ισραηλίτικη παράδοση είχε ξεκάθαρο νόημα: τους Θεούς της Αιγύπτου και την εξουσία του Φαραώ. Πλέον το δίπολο υποταγή/αντίσταση στον αυτοκρατορικό θρόνο παίρνει παλλαϊκή διάσταση.
Βρισκόμαστε στην φάση που ιστορικά το μίσος απέναντι σε έναν λαό ταραχοποιών δεν είναι υπόθεση των κέντρων δεσποτικής εξουσίας. Πλέον είναι υπόθεση των πληβείων που βλέπαν στην παλιότερη παράδοση την άρνηση του δόγματος τους. Το «σταυρώσαν το Χριστό» δεν ήταν μία διαστρεύλωση της ιστορίας. Ήταν η ψυχαναλυτική θέση «γιατί δεν ασχολήθηκαν με τον Μεσσία μας έστω για να τον σταυρώσουν? Αφόυ τον αρνήθηκαν στον έσχατο βαθμό είναι μιαροί». Κοινωνιολογικά επιπλέον οι Εβραίοι δεν ήμαστε δουλοπάροικοι κατά το Μεσαίωνα. Η ανάπτυξη ελευθέρων επαγγελμάτων, όπως τεχνίτες, μεταλλουργοί, καλλιτέχνες, των Εβραίων και των Ρωμά μας έκανε αδερφούς λαούς απέναντι στην κυρίαρχη λαότητα, τους Χριστιανούς. Ο φόβος του Άλλου εμπλουτίστηκε με δυσειδαιμονίες ώστε να δαιμονοποιηθεί οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωής, οποιαδήποτε ελευθεριακή μορφή.
Μετατόπιση από το θρησκευτικό μίσος σε φυλετικό.
Στην προδαρβινική εποχή ο ρατσισμός είχε ήδη αρχίσει να γίνεται μόδα. Μάταια ο Δαρβίνος προσπάθησε να χτυπήσει το αντιεπιστημονικό αφήγημα των ανώτερων φυλών που έχουν δικαίωμα να κάνουν δουλεμπόριο τις κατώτερες. Όχι απλά αγνοήθηκε αλλά ακόμα και το έργο του χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει το ρατσιστικό έκτρωμα του “κοινωνικού δαρβινισμού”. Απόρια αυτών των θεωριών ήταν και οι μυστικιστικοί κύκλοι της Θούλης, και άλλα υπόγεια και mainstream ρεύματα της γερμανικής κοινωνίας που οδήγησαν στον εθνικοσοσιαλισμό.
Ο εθνικοσοσιαλισμός χαρακτηρίστηκε από τον Τρότσκυ φασισμός αναμεμειγμένος με γερμανικό αποκρυφισμό. Οντως σε αντίθεση με τον φασισμό του Μουσολίνι ο ναζισμός αποτελεί ένα παράξενο χαρμάνι λατρείας στην τεχνολογική πρόοδο, και ταυτόχρονα μιας επιστημονοφανούς επανεισόδου των θρησκευτικών προλήψεων αιώνων. Ο αντισημιτισμός πλέον δεν θεωρείται ένα μεταφυσικό αφήγημα – εννοια που οι ναζί θέλουν να ξεχαστεί.
Ο αντισημιτισμός δεν ήταν κάτι καινούριο στην γερμανική κοινωνία. Ωστόσο η ναζιστική εκδοχή ήταν βούτυρο στο ψωμί της γερμανικής αστικής τάξης. Ο τσακισμένος και ρημαγμένος γερμανικός λαός από την συνθήκη των Βερσαλιών, δέχτηκε εύκολα την ρητορική μίσους απέναντι στον Άλλο. Το πρόγραμμα Τ4 σηματοδοτεί την έναρξη του Ολοκαυτόματος με την εκκαθάριση των αναπήρων. Πρόσχημα ήταν το πόσο στοιχίζει η ύπαρξη τους στον Γερμανό, και αποτελεί την αρχή για να διωχθούν και όσοι δεν ταιριάζουν στην νέα κοινωνία. Αρχίζει έτσι η επίσημη κρατική ρητορική: ζωές ανάξιες να ζούν. Οι Εβραίοι ήταν μισητοί στο γερμανικό κεφάλαιο για δύο πολύ σοβαρούς λόγους. Τόσο η ηγεσία του Εργατικού Κινήματος όσο και τα μικροαστικά στρώματα οικογενειακών επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιων που δημιουργούσαν πρόβλημα στην ανάπτυξη των μεγάλων αστικών αγορών αποτελούνταν από Εβραίους. Τον να θεωρηθούν οι εκπρόσωποι των εμποδίων, για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, ζωές ανάξιες να ζουν ήταν ευχής έργων για τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Ο Χίτλερ όπου στο μανιφέστο του «Mein Kampf» κατάφερε να ξύσει μια κλειστή πληγή πλέον για τον μέσο Γερμανο. Ο αρχαίος φόβος του Άλλου, του αγνώστου, του μη διαχειρίσιμου είχε ξεπεραστεί. Αυτό έγινε μέσα στην χρόνια πάλη του γερμανικού κράτους να αφομοιώσει τους Εβραίους, αλλά και από την εκμοντέρνηση των Εβραίων μέσω του Διαφωτισμού. Ο Χίτλερ αναθέρμανε τον αντισημιτισμό στον ηττημένο γερμανικό λαό θέτοντας σε αμφισβήτηση το ποιός είναι Άριος-Γερμανός όταν οι Εβραίοι έχουν αφομοιωθεί τόσο που δεν ξεχωρίζουν. Το κλίμα ήταν ήδη ώριμο με την ανάπτυξη αντιεπιστημονικών, ρατσιστικών θεωριών και την εθνική ταπείνωση της Γερμανίας. Ο Αδόλφος έσπασε τον πάγο, το βιομηχανικό πνεύμα ήταν έτοιμο να ενσωματωθεί παντού, το μίσος και ο θάνατος έγιναν πεδία δόξης λαμπρά για τον απανθρωπισμό...
Αντί επιλόγου: Μακεδονομάχοι – «σαν έτοιμοι από καιρό»
Κατά την διάρκεια των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό σημειώθηκαν αντισημιτικές επιθέσεις. Τα εβραϊκά μνημεία της πόλης μας και το Μέγαρο Μουσικής κατά την διάρκεια εκδηλώσεων μνήμης από την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό στοχοποιήθηκαν. Ταυτόχρονα οι οργανωτές των συλλαλητηρίων μοίραζαν φυλλάδια που ανέφεραν την ιστορική αθλητική ομάδα Μακάμπι ως υπεύθυνους για το «ξεπούλημα της πατρίδος». Ο εθνικισμός είναι ένα κομμάτι της σαπίλας του συστήματος που αναδύεται σε περιόδους κρίσης, και συμπαρασέρνει μαζί του τον αντισημιτισμό, την ισλαμοφοβία, τον αντιτσιγγανισμό, και γενικότερα το μίσος.
Η πάλη κατά του εθνικισμού και η πάλι κατά του αντισημιτισμού είναι αλληλένδετες. Η νίκη Ελλήνων, Εβραίων, Μακεδόνων, και άλλων εργατών και καταπιεσμένων περνάει μέσα από την συναδέρφωση και τον κοινό αγώνα. Οι Αστοί νομίζουν οτι τους ανήκουμε και μας θέλουν χωρισμένους και επιστρατεύουν όλα τα παλιά χαζά μίση. Την πληρώνουμε πάντα οι φτωχοί, οι γυναίκες και οι διαφορετικοί, οι μη ταιριαστοί στα καλούπια. Ο Φασισμός είναι το τίμημα που πληρώνουμε όταν χάνουμε την μάχη για την εξουσία. Η νίκη μας και η σοσιαλιστική ενοποίηση της περιοχής, ως βήμα για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό είναι η εγγύηση για να μην ξανάχουμε Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, Θαλάμους Αερίων, Κρεματόρια, “Arbeit macht Frei” και “επουράνιους τηλεφωνικούς αριθμούς” σημειωμένους σαν ραβασάκια στα χέρια μας (μακάβριο αστείο-πείραγμα των ομήρων στα στρατόπεδα του θανάτου)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου