The New Course

Ο μεταμοντερνισμός είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται με διαφορετική σημασία από τον καθένα. Έχει νόημα να τον χρησιμοποιούμε? Σε αυτό το άρθρο ασχολούμαι με αφορμή την μελέτη του Simulacra & Simulation με την απάντησή που πήρα σε μια ερώτηση που με απασχολούσαι χρόνια: αν οι φιλόσοφοι που έχουν την κατηγοριοποίηση "μεταμοντέρνοι" είναι όντως ή αν απλά κάνανε κριτική στο μεταμοντέρνο. Θυμίζω ότι είχα συμπεράνει για τον Ντεριντά το ότι τον έβρισκα όχι μεταμοντέρνο αλλά κριτικό στο μεταμοντέρνο. Είχα δίκιο? Όχι, αλλά ούτε έχει και καν1 σε τόσο σκοτισμένο τοπίο. Θα εισάγω ένα σύστημα ταξινόμησης που ίσως όμως βάλει μια σειρά να μπορούμε να συζητήσουμε Αρχικά πρέπει πρώτα να εξηγήσω λίγο παραπάνω την θέση μου για την φύση της εποχής Το ότι ο καπιταλισμός έχει περάσει σε μία νέα φάση μετά τον Β' Π.Π. δεν είναι μια δική μου σύλληψη. Με αυτή την ανάλυση ο Τζέιμς Κάνον το 1953 γράφει το Πρόγραμμα του Τροτσκισμού, ώστε μερικούς μήνες αργότερα, στα τέλη του ίδιου έτους ιδρύετ

Δεν ξέρω αν ο Τρότσκυ είχε μελετήσει "Το Μέλλον μιας Αυταπάτης" του Freud όταν έγραφε το αριστούργημα του "Η Ταξική Φύση του Σοβιετικού Κράτους". Θα μου έκανε εντύπωση να του είχε ξεφύγει. Ωστόσο η στάση του σοβιετικού λαού απέναντι στον Στάλιν και αίσθημα ασφάλειας που βίωνε μαζί του, τα οποία περιγράφει ο Λέων ως μία από τις αιτίες διάτρησης της γραφειοκρατείας, θυμίζουν το αίσθημα ασφάλειας των πρωτόγονων ανθρώπων ως προς το μεταφυσικό μπαμπά. Δεν τυχαίο που από το "πάτερ ημών..." Ως το "πατερουλη μας" δεν υπάρχουν ούτε λεκτικές ούτε νοηματικές αλλαγές. ο σοβιετικός λαός δεν έχασε ούτε την εξουσία ούτε τις κοινωνικές δομές που έφτιαξε με την επανάστασή του. Απλά επαναπαφθηκε στα λίγα σαν καλό παιδάκι... Όσοι μιλούν για κρατικό καπιταλισμό πέρα από πλήρη άγνοια οικονομικών και μαρξισμού δεν καταλαβαίνουν τίποτα σχετικά με τον άνθρωπο. Κιομως η πλήρης ειρωνεία ότι ο Γκλύκστεϊν/Κλιφ βάζει τις σχέσεις ως λίθο στην ανάλυσή του... Προσπαθούσα χρόνια

  Unpopular opinion - η αυτοδιαχείριση της παραγωγής είναι που θα καταργήσει τη βία και την εγκληματικότητα και επουδενί η άρνηση της ανθρώπινης φυσης όπως πιστεύει πολύς κόσμος στο κίνημα Δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί σύντροφοι πιστεύουν ότι αν αναγνωρίσεις τη δολοφονία, της βία, το βιασμό, τη ζήλεια και άλλα πράγματα ως μέρη της ανθρώπινης φύσης τα δικαιολογείς. Αντίθετα όχι μόνο δεν τα δικαιολογείς αλλά είναι και μονόδρομος για να ζήσουμε μια κοινωνία χωρίς όλα αυτά τα άσχημα εξελικτικά κατάλοιπα. Μεγάλη απόδειξη ότι είναι μέρη της φύσης μας είναι τα τελευταία 12.000 χρόνια πολιτισμού. Σκεφτείτε λίγο τι περιέχει ο πολιτισμός? Ηθικη, θρησκεία, κράτος, νομοθεσία, ποινικό σύστημα. Αν η φύση μας ήταν ειρηνική και ευγενής όλα τα παραπάνω θα ήταν άχρηστα. Η φύση όπως λέγεται και στην πιο ρεαλιστική ατάκα της ιστορία του κινηματογράφου, στην ταινία world war z, η φύση είναι κατ'εξακολούθηση δολοφόνος (nature is a serial killer) και ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Στάσου ρε Σο

  Η αγαπημένη μου ατάκα Ένγκελς είναι ότι με κάθε επιστημονική ή κοινωνική πρόοδο ο υλισμός πρέπει να αλλάζει μορφές ενώ μία από τις αγαπημένες μου θέσεις της Υπεράσπισης του Μαρξισμού του Τρότσκυ είναι ότι η φιλοσοφία δεν μένει στάσιμη αλλά εξελίσσεται και ότι ακόμα και ο διαλεκτικός υλισμός κάποια στιγμή θα αποτελέσει υλικό για μια νέα φιλοσοφία. Αν ο 21ος αιώνας, ο διάδοχος του αιώνα των πολέμων και των επαναστάσεων σε πολιτική, επιστήμη, τέχνη, καθημερινή ζωή, μόδα κλπ δεν είναι η ώρα για αυτή τη νέα φιλοσοφία δεν ξέρω πότε θα είναι. Ο Διαλεκτικός Υλισμός πρέπει να εξελιχθεί στο αμέσως επόμενο φιλοσοφικό βήμα. Ωστόσο δεν τρέφω ιδεαλιστικές αυταπάτες ότι μια φιλοσοφία μπορεί να ξεπηδήσει από μόνη της. Κάποιος πρέπει να τη διατυπώσει. Πώς μπορεί όμως αυτός ο κάποιος να τη διατυπώσει αν δεν έχει κατακτήσει τα προηγούμενα? Οι Μαρξ-Ένγκελς ήρθαν επειδή η διαλεκτική του Χέγκελ χωρίς υλισμό παρέμενε εγκλοβισμένη σε θεούς και απόλυτες ιδέες. Ο Χέγκελ ήρθε επειδή το σύστημα του Σπινόζα έβγα

  Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας προπτυχιακός φοιτητής στο μάθημα της λογικής είναι ότι καμία πρόταση δεν χαρακτηρίζεται αληθής ή ψευδής παρά μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (το οποίο αν θυμάμαι καλά στο διάβα των αιώνων από το πρώτο έτος μέχρι σήμερα το ονομάζουμε ερμηνεία). Στην συνέχεια οι άλλοι μου έρωτες, κυρίως η γενική Τοπολογία, η θεωρία Μέτρου και Πιθανοτήτων, η Κβαντομηχανική και η Υπερβολική Γεωμετρία μου δίδαξαν πολλά στοιχεία που ενισχύουν ένα βαθμό υποκειμενισμού θα έλεγε κανείς όπως το ότι με τη συνάρτηση που μετράμε την απόσταση ο κύκλος είναι και ένα διαφορετικό σχήμα, ότι το κέντρο του κύκλου δεν είναι απαραίτητα μέσα σε αυτό ή ότι ο τρόπος που γίνεται μία μέτρηση επηρεάζει το αποτέλεσμα. Βέβαια στα μαθηματικά και τη φυσική έχουμε ξεκάθαρο ότι η πραγματικότητα που μετράμε είναι μία αντικειμενική ανεξάρτητα πώς την μετράμε. Οπότε επιστρέφω στην αρχική δήλωση ότι δηλαδή καμία πρόταση δεν χαρακτηρίζεται αληθής ή ψευδής παρά μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.

Δοκιμάστε desktop site επιλογή όσ@ μας διαβάζετε από κινητό - αλλιώς εμφανίζει τα γράμματα θολά                                                                                                                      Σπάνια μεταφέρω αυτούσιες δημοσιεύσεις μου από το facebook στο blog                                                                                                                      αλλά έκρινα ότι η συγκεκριμένη δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από όσες                                                                                                                      κριτικές γράφω στα πλαίσια της μεταμαρξιστικής κριτικής που έχω                                                                                                                    ξεκινήσει οπό

Δοκιμάστε desktop site επιλογή από chrome όσ@ μας διαβάζετε από κινητό - αλλιώς εμφανίζει τα γράμματα θολά * Ξεκινάω την metamarxist αυτοκριτική μου με ένα από τα πρώτα κείμενα του ενθουσιασμού της νιότης μου. Υπόσχομαι να γράψω την κριτική εξίσου πρόχειρα και συναισθηματικά όσο το αρχικό κείμενο. Επίσης υπόσχομαι η προχειρότητα και ο συναισθηματισμός να εξαντλήσουν τις εξαιρέσεις τους σε αυτή την κριτική. Η λέξη προοδευτικός ήταν και παραμένει πολύ της μόδας μέσα στην αριστερά και την αναρχία. Αλλά όπως είχα γράψει και παλιότερα: Η λέξη "προοδευτικός" πάσχει. Αρχικά καμία λέξη δεν ορίζεται παρά μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ερμηνείας και νοηματοδότησης. Η έννοια της προόδου όπως την έχει στο μυαλό του ο μέσος Δυτικός βασίζεται σε μια κοινωνιολογική αντίληψη που ονομάζεται Εξελικτισμός. Η αντίληψη αυτή προέκυψε όταν προσπάθησαν να ταιριάξουν μηχανιστικά και ιμπρεσιονιστικά την κοινωνιολογική σκέψη με τις θεωρίες του Δαρβίνου. Αυτό το πράγμα αν θέλετε τη γνώμη μου ήτα