Λένιν: Το πιο Yπέροχο Aπόσπασμα

από το "Τι Να Κάνουμε?", εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ 205-6, Κεφ.:Μπορεί μια Εφημερίδα να είναι Συλλογικός Οργανωτής? 

Πρέπει να ονειροπολούμε. Έγραψα αυτές τις λέξεις και τρόμαξα. Μου φάνηκε οτι βρίσκομαι σε “ενωτικό συνέδριο” και απέναντι μου κάθονται οι συντάκτες και συνεργάτες του Ραμπότσεε Ντελο. Και να, σηκώνεται ο σύντροφος Μαρτίνοβ και στρέφεται απειλητικά σε μένα: “επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω, έχει ακόμα μια αυτόνομη σύνταξη το δικαίωμα να ονειρέυεται χωρίς να ρωτά τις επιτροπές του Κόμματος?” και ύστερα από αυτόν σηκώνεται ο σύντροφος Κριτσέβσκυ... και συνεχίζει ακόμα πιο απειλητικά “εγώ θα προχωρήσω παραπέρα. Έχει γενικά το δικαίωμα ένας Μαρξιστής να ονειροπολεί, αν δεν ξεχνά ότι κατά το Μαρξ η ανθρωπότητα πάντα βάζει μπροστά της, καθήκοντα πραγματοποιήσιμα και οτι η τακτική είναι ένα προτσές αύξησης των καθηκόντων που αυξάνουν μαζί με το Κόμμα?”

Και μόνο που σκέφτομαι όλες αυτές τις απειλητικές ερωτήσεις τρέμο σύγκορμος και δεν συλλογιέμαι τίποτα άλλο παρά μόνο που θα κρυφθώ. Θα προσπαθήσω να κρυφθώ πίσω από τον Πισάρεβ:

“Υπάρχει διαφορά (ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα). Το όνειρο μπορεί να ξεπερνάει την φυσική πορεία των γεγονότων, ή να πάρει μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση, μια κατευθυνση που η φυσική πορεία των γεγονότων δεν μπορεί ποτέ να φτάσει. Στην πρώτη περίπτωση το όνειρο δεν φέρνει καμιά ζημιά. Μπορεί μάλλιστα να υποστηρίξει και να δυναμώσει την ενεργητικότητα του εργαζόμενου ανθρώπου... Στα όνειρα αυτά δεν υπάρχει τίποτα που να διαστρέφει ή να παραλύει τη δύναμη εργασίας. Συμβαίνει μάλλιστα εντελώς το αντίθετο. Αν ο άνθρωπος ήταν ολότελα στερημένος από την ικανότητα να ονειροπολεί κατ'αυτόν τον τρόπο, αν δεν μπορούσε κάπου κάπου να τρέχει μπροστά και να συλλαμβάνει με τη φαντασία του μια ακέραια και ολοκληρωμένη εικόνα του δημιουργήματος που μόλις αρχίζει να πλάθεται μέσα στα χέρια του, τότε δεν μπορώ καθόλου να φανταστώ ποιο κίνητρο θα παρακινούσε τον άνθρωπο να αναλάβει και να φέρει σε πέρας εκτεταμένα και επίμονα έργα στον τομέα της τέχνης, της επιστήμης και της πρακτικής ζωής... Η διαφορά ανάμεσα στο όνειρο του, να παρατηρεί προσεκτικά τη ζωή, να συγκρίνει τις παρατηρήσεις του με τους ανάερους πύργους του και γενικά να δουλεύει ευσυνείδητα για να υλοποιεί την φαντασία του. Όταν υπάρχει κάποια επαφή ανάμεσα στο όνειρο και τη ζωή, όλα είναι εντάξει”.

Τέτοια όνειρα έχουμε δυστυχώς πολύ λίγα στο κίνημα μας. Και περισσότερο φταίνε γιαυτό οι εκπρόσωποι της νόμιμης κριτικής και του παράνομου “χβοστισμού”(ΣτΝΠ: υποταγή στο αυθόρμητο, την αστική ιδεολογία και την ηττοπάθεια) που κομπάζουν για την νηφαλιότητα τους, για το οτι βρίσκονται “κοντά” στο “συγκεκριμένο”