Είναι τελικά θέμα οπτικής?

 Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας προπτυχιακός φοιτητής στο μάθημα της λογικής είναι ότι καμία πρόταση δεν χαρακτηρίζεται αληθής ή ψευδής παρά μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (το οποίο αν θυμάμαι καλά στο διάβα των αιώνων από το πρώτο έτος μέχρι σήμερα το ονομάζουμε ερμηνεία).

Στην συνέχεια οι άλλοι μου έρωτες, κυρίως η γενική Τοπολογία, η θεωρία Μέτρου και Πιθανοτήτων, η Κβαντομηχανική και η Υπερβολική Γεωμετρία μου δίδαξαν πολλά στοιχεία που ενισχύουν ένα βαθμό υποκειμενισμού θα έλεγε κανείς όπως το ότι με τη συνάρτηση που μετράμε την απόσταση ο κύκλος είναι και ένα διαφορετικό σχήμα, ότι το κέντρο του κύκλου δεν είναι απαραίτητα μέσα σε αυτό ή ότι ο τρόπος που γίνεται μία μέτρηση επηρεάζει το αποτέλεσμα. Βέβαια στα μαθηματικά και τη φυσική έχουμε ξεκάθαρο ότι η πραγματικότητα που μετράμε είναι μία αντικειμενική ανεξάρτητα πώς την μετράμε.

Οπότε επιστρέφω στην αρχική δήλωση ότι δηλαδή καμία πρόταση δεν χαρακτηρίζεται αληθής ή ψευδής παρά μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Όταν λέμε ότι τα πάντα είναι θέμα οπτικής με την έννοια ότι τα νοητικά και τεχνικά εφόδια που χρησιμοποιούμε παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις στις περιγραφές για το ίδιο πράγμα ανάλογα με το πού εστιάζουμε κάθε φορά τη μέτρηση είναι ταυτολογία και ως εκ τούτου κάτι σωστό επιστημολογικά. Όταν λέει ο κάθε παπάρας ότι τα πάντα είναι θέμα οπτικής για να δικαιολογήσει απόψεις που δεν στέκουν με καμία λογική και δεν ανταποκρίνονται σε τίποτα πραγματικό η ίδια πρόταση δεν είναι επουδενί και με καμία φαντασία ορθή. Τα ίδια λόγια ανάλογα με το κονσεπτ συζήτησης λένε και διαφορετικές κουβέντες. Οπότε δεν μπορείς να πεις ότι μία πρόταση είναι πάντα σωστή ούτε πάντα λάθος.

Ο αποδομισμός και η διαλεκτική έχουν βαθειά τις ρίζες τους στον Αριστοτέλη και τον Boole παρότι το αρνούνται εξίσου και οι αριστοτελικοί και οι φουκωικοί