Metamarxism (μέρος 2ο), η Σύνοψη: Οι Αναλλοίωτες και μια μεγάλη προσθήκη

 Η αγαπημένη μου ατάκα Ένγκελς είναι ότι με κάθε επιστημονική ή κοινωνική πρόοδο ο υλισμός πρέπει να αλλάζει μορφές ενώ μία από τις αγαπημένες μου θέσεις της Υπεράσπισης του Μαρξισμού του Τρότσκυ είναι ότι η φιλοσοφία δεν μένει στάσιμη αλλά εξελίσσεται και ότι ακόμα και ο διαλεκτικός υλισμός κάποια στιγμή θα αποτελέσει υλικό για μια νέα φιλοσοφία.

Αν ο 21ος αιώνας, ο διάδοχος του αιώνα των πολέμων και των επαναστάσεων σε πολιτική, επιστήμη, τέχνη, καθημερινή ζωή, μόδα κλπ δεν είναι η ώρα για αυτή τη νέα φιλοσοφία δεν ξέρω πότε θα είναι. Ο Διαλεκτικός Υλισμός πρέπει να εξελιχθεί στο αμέσως επόμενο φιλοσοφικό βήμα. Ωστόσο δεν τρέφω ιδεαλιστικές αυταπάτες ότι μια φιλοσοφία μπορεί να ξεπηδήσει από μόνη της. Κάποιος πρέπει να τη διατυπώσει. Πώς μπορεί όμως αυτός ο κάποιος να τη διατυπώσει αν δεν έχει κατακτήσει τα προηγούμενα?

Οι Μαρξ-Ένγκελς ήρθαν επειδή η διαλεκτική του Χέγκελ χωρίς υλισμό παρέμενε εγκλοβισμένη σε θεούς και απόλυτες ιδέες. Ο Χέγκελ ήρθε επειδή το σύστημα του Σπινόζα έβγαζε στην επιφάνεια προβληματικές της νόησης ενώ ο Σπινόζα ήρθε επειδή η λογική του Αριστοτέλη όσο έμενε ασυστηματοποίητη κατέληγε απλά υπηρέτρια της θεολογίας. Ωστόσο τα στερνά τίμησαν τα πρώτα. Ο Μαρξ ξεκινά την Διδακτορική του Διατριβή αποκαλώντας τον Αριστοτέλη Μεγαλέξανδρο της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Ο Χέγκελ έλεγε ότι ή θα είσαι σπινοζιστής ή θα είσαι μη-φιλόσοφος

Η Διαλεκτική δεν σκότωσε την τυπική λογική όπως διακήρυξαν αμέτρητοι. Η Διαλεκτική συμπλήρωσε και επέκτεινε την τυπική λογική αφού αναγνώρισε τα όριά της. Ποτέ δεν την πέταξε στα σκουπίδια, αντίθετα οι μεγάλοι διαλεκτικοί αναγνώριζαν ότι δεν γίνεται να γίνεις μάστερ της διαλεκτικής χωρίς να κατακτήσεις την τυπική λογική. Για να ενσωματώσουμε την πείρα του 20ου αιώνα σε επιστήμη, πολιτική, στρατιωτικούς πολέμους, τέχνη, ανθρωπολογία κλπ στον διαλεκτικό υλισμό και να κατασκευάσουμε μια νέα φιλοσοφία είναι απαραίτητο να κατακτήσουμε τον διαλεκτικό υλισμό. Για να κατακτήσουμε τον διαλεκτικό υλισμό πρέπει να κατακτήσουμε την διαλεκτική και τον υλισμό και για να τα κατακτήσουμε αμφότερα πρέπει να κατακτήσουμε την τυπική λογική.

Όσο γραφικό και αν ακούγεται μπορούμε να πάμε μπροστά μόνο πηγαίνοντας πίσω και ιδιαίτερα πίσω στην Ηθική του Σπινόζα. Όχι σε πολιτικοθεολογικές πραγματείες και άλλα νερόβραστα. Στην Ηθική! Εκεί ακριβώς που η φιλοσοφία περιγράφεται με τον τρόπο που υπέδειξε ο Ευκλειδής, εκεί που δεν καταλαβαίνει αν διαβάζεις φιλοσοφία ή γεωμετρία. Αυτός είναι ο δρόμος

Και επιστρέφω στο ερώτημα της προηγούμενης παραγράφου: Πώς μπορεί όμως αυτός ο κάποιος να τη διατυπώσει αν δεν έχει κατακτήσει τα προηγούμενα? Το μεταμοντέρνο ρεύμα έχει την αλαζονεία ότι μπορεί νομίζουν ότι η φιλοσοφία είναι απλά να αρνηθούν όλα τα προηγούμενα και ότι έτσι γίνονται γαμάτοι, καταλήγοντας απλά δογματικοί στις ίδιες τους τις απόψεις, στον λογοκεντρισμό τους και τον ανθρωποκεντρισμό τους. Είναι πολύ αστείο, ως και γελοίο, ότι αποθεώνουν φιλοσόφους που άσκησαν κριτική στον λογοκεντρισμό και τον ανθρωποκεντρισμό, όπως ο Ντεριντά και ο Ντελέζ.. Και ακόμα πιο αστείο ότι αποθεώνουν φιλοσόφους που έκαναν σκληρή μελέτη Σπινόζα, Χέγκελ, Μαρξ, Λένιν, Φρούντ, Λακάν, Αλτουσερ κλπ όπως ο Ντεριντά και ο Ντελέζ.. Και πιο πολύ αστείο και γελοίο όλων είναι ότι αποθεώνουν φιλοσόφους που υπήρξαν αντιδογματικοί εικονοκλάστες όπως ο Ντεριντά και ο Ντελέζ..

Η δήλωση ότι ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια νέα φιλοσοφία έχει συγγένεια με το μεταμοντερνισμό μόνο στην διατύπωση. Ωστόσο ο μεταμοντερνισμός ως ιδεαλιστικό, αστικό και αντιδραστικό ρεύμα νομίζει ότι οι ιδέες βγαίνουν από τα κεφάλια μας όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς προϋπάρχουσα θεωρία και πράξη δεν προκύπτει τίποτα καινούριο εκ του μη όντως. Ο μεταμοντερνισμός περνιέται για αντιδογματικός επειδή τα βάζει με όλες τις παλιές αφηγήσεις ωστόσο δεν είναι λιγότερο δογματικός από αυτά που πολεμάει αλλά μάλλον το αντίθετο. Είναι η απόλυτη επαλήθευση της θέσης του Μάρκοβιτς "η τάξη είναι εχθρός του χάους αλλά και ο εχθρός της τάξης είναι εχθρός του χάους"

Ο λόγος που γράφω την παρούσα ανάρτηση (αυτή που κατέστρεψα μόνη μου σπαμάροντάς με μέ κράξιμο του μεταμοντέρνου) είναι επειδή τον τελευταίο μήνα ακούω διαρκώς ρητορική αριστερής ψέκας που βλέπει ασφαλίτες παντού κλπ που πλέον δεν μπαίνω καν στον κόπο να την αποδομήσω. Το θέμα είναι ότι εγώ καλά τα λέω (μάλλον... εσείς θα μου πείτε για πιο αντικειμενικά) για να επεκτείνουμε τον διαλεκτικό υλισμό σε μια νέα φιλοσοφία αλλά πού τα λέω? Εδώ το 93% των συντρόφων είτε δεν έχει πιάσει καν την τυπική λογική είτε την έχει πιάσει αλλά με έναν περίεργο τρόπο που βγάζει σφάλματα. Και γω θέλω να πάω παρακάτω? Μάλλον θα πάω μόνη μου...

Όσο για την αριστερή ψέκα δεν έχω να διατυπώσω κάτι πολύ διαφορετικό από την δεξιά, με το παραμύθι του ψεύτη βοσκού. Αν μιλάτε διαρκώς για ασφαλιτοθεωρίες όταν θα θέλουν πραγματικά οι ασφαλίτες να κάνουν την δουλειά τους που θα σχετίζετε με μας, θα την κάνουν ανενόχλητοι επειδή θα τό'χετε κάψει τελείως με την πρωινή. Όσοι δεν αποδεχόμαστε την αριστερή ψέκα επειδή θα δυσκολευτούμε να υποψιαστούμε τον κίνδυνο, και όσοι είστε ψεκασμένοι επειδή θα έχετε απενεργοποιήσει κάθε λογική ικανότητα να αντιμετωπίσετε τον κίνδυνο όταν θα υπάρχει πραγματικά και δεν θα είναι απλή φοβία σας. Ίσως να μην μπορείτε να είστε λειτουργικοί επειδή μια φορά θα επιβεβαιωθήτε και θα σας συνεπάρει ο ενθουσιασμός οπότε θα κάνετε πάλι μλκιες. Λίγος ορθολογισμός δεν βλάπτει