Δεν ξέρω αν ο Τρότσκυ είχε μελετήσει "Το Μέλλον μιας Αυταπάτης" του Freud όταν έγραφε το αριστούργημα του "Η Ταξική Φύση του Σοβιετικού Κράτους". Θα μου έκανε εντύπωση να του είχε ξεφύγει. Ωστόσο η στάση του σοβιετικού λαού απέναντι στον Στάλιν και αίσθημα ασφάλειας που βίωνε μαζί του, τα οποία περιγράφει ο Λέων ως μία από τις αιτίες διάτρησης της γραφειοκρατείας, θυμίζουν το αίσθημα ασφάλειας των πρωτόγονων ανθρώπων ως προς το μεταφυσικό μπαμπά. Δεν τυχαίο που από το "πάτερ ημών..." Ως το "πατερουλη μας" δεν υπάρχουν ούτε λεκτικές ούτε νοηματικές αλλαγές. ο σοβιετικός λαός δεν έχασε ούτε την εξουσία ούτε τις κοινωνικές δομές που έφτιαξε με την επανάστασή του. Απλά επαναπαφθηκε στα λίγα σαν καλό παιδάκι... Όσοι μιλούν για κρατικό καπιταλισμό πέρα από πλήρη άγνοια οικονομικών και μαρξισμού δεν καταλαβαίνουν τίποτα σχετικά με τον άνθρωπο. Κιομως η πλήρης ειρωνεία ότι ο Γκλύκστεϊν/Κλιφ βάζει τις σχέσεις ως λίθο στην ανάλυσή του...
Προσπαθούσα χρόνια να καταλάβω πώς η ΕΣΣΔ έφτασε εκεί που έφτασε (η γέννηση μου και η κατάρευση της συνέπεσαν δυστυχώς), αν υπήρχε εναλλακτική, υπήρχε διέξοδος, αν η κατάρευση ήταν νομοτελειακή, αν το πείραμα της ανθρώπινης χειραφέτησης είναι καταδικασμένο αν... Αν... Αν...
Η παγίωση γραφειοκρατικών θεσμών και η διατήρηση των κεκτημένων σε μία μόνο χώρα μπορεί να οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή (όπερ και εγένετο) αλλά προσέφερε απίστευτη αίσθηση ασφάλειας και ευημερίας που καν1 δεν ήθελε να θυσιάσει 
Η δε Όλη Η Εξουσία Στα Σοβιέτ ήθελε δουλειά από όλους - η σοβιετική δημοκρατία δεν ταίριαζε με τη λογική της ανάθεσης ούτε με αισθήματα σιγουριάς εφόσον η ευθύνη θα ήταν σε όλους που οι περισσότεροι δεν ένιωθαν σίγουροι να αναλάβουν Η ελευθερία θέλει πειθαρχία και τόλμη. Το προλεταριάτο όπως έγραψε ο Τρότσκυ στην εισαγωγή του "Η Ιστορία της Ρώσικης Επανάστασης" φτάνει στον δρόμο του μετασχηματισμού της κοινωνίας όχι από κάποια προοδευτική διάθεση αλλά από συντηρητισμό και αυτό παίζει μεγάλο ρόλο. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε στην αριστερά ότι ο Βλαδίμηρος στο "Τι να Κάνουμε" κάνει κριτική στην εργατική τάξη και ρόλος του βιβλίου επουδενί δεν είναι μια εντολή να της χαϊδεύουμε τα αφτιά όπως είναι η επίσημη ορθόδοξο λενινιστική ερμηνεία!
Μια παρένθεση που κάνω συχνά: Ίσως αν ο Λένιν και ο Πανεκουκ δεν βάζανε το Εγώ τους πάνω από τα συμφέροντα της Εργατικής Τάξης, κάνανε αυτοκριτική αμφότεροι και βλέπανε πιο ψύχραιμα την κατάσταση ίσως ο παγκόσμιος σοσιαλισμός έπαιρνε άλλη τροπή και η εργατική δημοκρατία στην ΕΣΣΔ δεν κατέληγε σε ανέκδοτο και η επαναστατική θεωρία έπαιρνε άλλη δυναμική.
Τελικά είναι καταδικασμένη η καθολική πανανθρώπινη χειραφέτηση? Η απάντηση είναι δοσμένη από τον Λένιν:"καταφέραμε απίστευτα πολλά και μεγάλα έργα φερόμενοι με ερασιτεχνισμό. Φανταστείτε τι θα κάνουμε αν φερθούμε ως επαγγελματίες επαναστάτες". Η διαφορά μας με τους Μπολσεβίκους είναι ότι οι ίδιοι είχαν αυτογνωσία ότι ήταν ερασιτέχνες, πρόχειροι και χύμα. Εμείς όχι μόνο νομίζουμε ότι φερομαστε επαγγελματικά (καλά κάποιες οργανώσεις ξεγελούν τον εαυτό τους καθιερώνοντας επαγγελματικά στελέχη) αλλά χρεώνουμε και στους Μπολσεβίκους την ιδιότητα αυτή 
έχουμε δρόμο να κάνουμε. Το σημαντικότερο βήμα είναι η παραπέρα διεύρυνση της συνείδησης και του κομματικού λόγου αλλά ακόμα περισσότερο του προσωπικού λόγου των μελών που σε μια στρεβλή ανάγνωση του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού τον ξεχνάμε. Το Κόμμα δεν είναι απλά μια οργάνωση είναι πρώτα και πάνω απ'όλα το συνειδητό κομμάτι της τάξης. Ας μη το ξεχνάμε. Επαγγελματίας επίσης δεν είναι μόνο ο βιομηχανικός εργάτης του 1903 που έβαζε ένα εξάρτημα σε μια μηχανή. Επαγγελματίας είναι κυρίως ο κυνηγός, ο τεχνίτης και, ίσως πιο επίκαιρο ακόμα, ο καλλιτέχνης. Ώρα να φερθούμε δημιουργικά, ευφάνταστα και καλαίσθητα... αλλιώς παραμένουμε χομπίστες.
Η ελπίδα πάντως δεν εξαρτάται από το άτομο οπότε δεν τη σβήνει καν1! Δεν έχουμε πολλά ακόμα να κερδίσουμε - απλά έναν κόσμο ολόκληρο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου