Δίκη Επαναστατικού Αγώνα: Πολιτική δίκη με την Υπογραφή της Έδρας

άρθρο μου για την Νέα Προοπτική, Σ.Τσ.

Στις 23 Φεβρουαρίου, διακοπή από την Έδρα δέχτηκε ο Ν. Μαζιώτης, κατά τον σχολιασμό του για τους μάρτυρες, βάσει του 358 ΚΠΔ. Ο κατηγορούμενος, ερωτήθηκε από εφέτρια όντας αναρχικός, τί άποψη έχει για την αστυνομία. Μετά τον ρώτησε γιατί ειδοποιούσε την αστυνομία να εκκενώσει τις περιοχές γύρω από τις βομβιστικές επιθέσεις. Η Έδρα προσπαθούσε να εκμαιεύσει κάτι παραπάνω από ανθρωποκτόνο δόλο. Η διαρκής επικέντρωση στο ζήτημα της ιδεολογίας του Μαζιώτη και ο τρόπος που έθετε τις ερωτήσεις έδειχναν ότι επιδίωκε να ταυτίσει τον αναρχικό χώρο, όχι απλά με τακτικές ατομικής τρομοκρατίας αλλά με δολοφονική δράση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα “επιχειρήματος” για τον δόλο του Επ.Αγων. ήταν οτι αφού δεν θεωρούν οι αναρχικοί την αστυνομία όργανο προστασίας του πολίτη, δεν το εμπιστεύονται σαν τέτοιο. Τουτέστιν δεν περίμεναν οτι κατόπιν ειδοποίησης θα προστατεύσουν τους πολίτες, άρα ο Επ.Αγώνας ήθελε να τραυματιστούν ή ακόμα και να πεθάνουν αθώοι πολίτες.

Ο Μαζιώτης προσπάθησε να αποδομήσει αυτήν την κατηγορία πρώτον με το να θυμίσει ότι η έννοια της παράπλευρης απώλειας ανήκει στην δική τους πλευρά του οδοφράγματος και όχι στον αναρχικό χώρο. Θύμισε τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία όσο και την περίφημη δήλωση Χρυσοχοϊδη “μπορεί να σκοτώθηκε ένας άνθρωπος αλλά πιάστηκε ένας κακοποιός”. Η άνωθι δήλωση έγινε όταν άνδρες της ΟΠΚΕ στην προσπάθεια τους να συλλάβουν Αλβανό δραπέτη σκότωσαν έναν τυχαίο Αλβανό μετανάστη. Στην δίκη τους το φταίξιμο έπεσε κλασσικά στο θύμα.

Ο Μαζιώτης πέρα του στατιστικού στοιχείου σύμφωνα με το οποίο δεν υπήρξαν ποτέ παράπλευρες απώλειες από βόμβες του ΕΛΑ και άλλων ΕΟ της Ελλάδας θύμισε κάτι πολύ σημαντικό. Η αστυνομία και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι δεν θα άντεχαν το πολιτικό κόστος του θανάτου αθώων πολιτών. Ήταν αναγκασμένοι να τους προστατεύσουν θέλοντας ή μη. Αντίθετα οι ένοπλες επιθέσεις του Επ.Αγώνα ήταν στοχευμένες και σχεδιασμένες όσον αφορά το ποιοι θα χτυπηθούν. Επίσης δεν έχασε την ευκαιρία να θυμίσει πόσο πεθάναν εξ αιτίας των εγκληματικών πολιτικών του ελληνικού κράτους!

Μετά το πέρας του 358 του Μαζιώτης η σύντροφος του Πόλα Ρούπα συμπλήρωσε ότι το ζήτημα του δόλου στην πρωτόδικη απόφαση (υπόθεση τράπεζας της Ελλάδας, βομβιστική ενέργεια 10 Απριλίου 2014), ήταν πολιτικής κατεύνσης. Έπρεπε να φανεί σύμφωνα με την Ρούπα οτι “είναι επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο όσοι σκέφτονται διαφορετικά”. Τόνισε πως δεν υπάρχουν ασάφειες ή αντιφάσεις στις καταθέσεις των μαρτύρων πέρα από τις καταθέσεις των αστυνόμων μαρτύρων για τον αριθμό των περιπολικών.

Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε πως οι πολίτες μάρτυρες δηλώνουν συχνά την δυσαρέσκεια τους να πρέπει να έρθουν να καταθέσουν για ανθρώπους που κατά τις δηλώσεις τους δεν έχουν να πουν τίποτα εναντίον τους. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η δήλωση καταστηματάρχη που είχε μαγαζί κοντά στην επίθεση που ζήτησε να μην τον ξανακαλέσουν σε αυτή τη δίκη για τον άνωθι λόγο. Αυτά δείχνουν ποιοι πραγματικά ταλαιπωρούν τα λαϊκά στρώματα.