Γαλλία: Οι απεργίες και οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις συνεχίζονται

άρθρο του Πάνου Βλαχάκη στην Νέα Προοπτική

Συνεχίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στη Γαλλία ενάντια στο νέο εργασιακό νόμο-έκτρωμα της κυβέρνησης Μακρόν. Μετά τις 12 Σεπτεμβρίου όπου έλαβε χώρα η πρώτη πανεθνική απεργιακή κινητοποίηση των εργατικών συνδικάτων,με την τωρινή κυβέρνηση Μακρόν, ακολούθησαν και άλλες διαδηλώσεις. Στις 28 πραγματοποιήθηκε μια δυναμική πανεθνική κινητοποίηση συνταξιούχων που διαμαρτύρονται για τις αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές και την αύξηση της φορολογίας δηλαδή τη σημαντική μείωση των συντάξεων τους.

Όμως μια γενική απεργία που ίσως είναι ορόσημο για το τι θα ακολουθήσει είναι αυτή των δημοσίων υπαλλήλων που έγινε στις 10 Οκτωβρίου. Οι δημόσιοι υπάλληλοι διαμαρτύρονται μεταξύ των άλλων για τις αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές, το πάγωμα των μισθών, την κατάργηση των πληρωμένων αδειών για λόγους υγείας αλλά το πιο σημαντικό είναι η απόλυση 120000 υπαλλήλων από το δημόσιο στα επόμενα 5 χρόνια. Το 30% των πτήσεων από και προς Παρίσι ακυρώθηκαν λόγω της συμμετοχής των εργαζόμενων στην Πολιτική Αεροπορία. Στο Παρίσι το 55% των δασκάλων απέργησε όπως και αρκετοί εργαζόμενοι στα νοσοκομεία.

Αυτά όμως που κάνουν ξεχωριστή αυτήν την απεργιακή κινητοποίηση είναι δύο παράγοντες. Πρώτον, στην απεργία κάλεσαν 9 συνδικάτα διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων. Ειδικότερα υπήρξε συνάντηση ηγετών των συνδικάτων και κάλεσμα για ενότητα και κοινή δράση. Όμως άλλο η «ενότητα» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που τρέμει επειδή τρίζει η καρέκλα της και άλλο η ενότητα και η κοινή δράση που απαιτούν οι φτωχοί εργαζόμενοι που αγωνιούν για την ίδια τους τη δουλειά και τη ζωή. Άλλωστε εκτός από την οργή ενάντια στην κυβέρνηση υπάρχει και δυσφορία ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Για παράδειγμα, στην απεργία της 12/9 άλλες συνδικαλιστικές ενώσεις (πλην CGT) τυπικά δεν συμμετείχαν αλλά αρκετά μέλη τους δεν πειθάρχησαν και κατέβηκαν στο δρόμο. Δεύτερο, στην απεργία των δημοσίων υπαλλήλων κάλεσαν και συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα όπως των δασκάλων σε ιδιωτικά σχολεία, το συνδικάτο της Orange (τηλεπικοινωνίες) . Δεν υπάρχουν στοιχεία για τα ποσοστά συμμετοχής των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Όμως φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν πλέον την ιδέα ότι η εργατική τάξη είναι μία και δεν πείθονται από την μαύρη προπαγάνδα ότι για όλα φταίει το κακό δημόσιο.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση ο πρόεδρος Μακρόν δικαίωσε τον τίτλο που του έχει αποδοθεί, και μάλιστα από συντηρητικούς πολιτικούς, του Ρομπέν των..πλουσίων. Και η πρώτη πράξη του.. Ρομπέν ήταν να μειώσει κατά 10 δις ευρώ το φόρο πλούτου με το πρόσχημα ότι θα γίνουν περισσότερες επενδύσεις από τους πλούσιους!!! Επιπλέον, στις 3 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση πέρασε από τη βουλή το νέο τρομονόμο-τέρας για την αντιμετώπιση της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας. Με το νέο νόμο, η αστυνομία θα μπορεί να κάνει έρευνα ή έφοδο σε σπίτια, και να φυλακίζει υπόπτους χωρίς δικαστικό ένταλμα. Ακόμα θα απαγορεύονται προληπτικά συγκεντρώσεις ή θα κλείνουν θρησκευτικοί χώροι. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που υπάρχει από το Νοέμβριο του 2015 γίνεται πλέον και τυπικά νόμος του κράτους. Όμως αυτή η κατάσταση περισσότερο χρησιμοποιήθηκε εναντίον εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων παρά αποτροπής τρομοκρατικών χτυπημάτων. Αυτό το βεβαιώνει και η ετήσια έκθεση-κόλαφος της Διεθνούς Αμνηστίας τον περασμένο Μάιο όπου μεταξύ άλλων αναφέρει ότι όλος ο αστυνομικός μηχανισμός έκτακτης ανάγκης του Γαλλικού κράτους χρησιμοποιήθηκε για την καταστολή διαδηλώσεων και απεργιών την άνοιξη του 2016. Αναφέρει μάλιστα και συγκεκριμένα παραδείγματα εκατοντάδων τραυματισμών διαδηλωτών, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων και συλλήψεων. Οπότε εύκολα καταλαβαίνουμε ποιος θα είναι ο πραγματικός εχθρός τώρα που ο λαός ξαναβγαίνει στους δρόμους. Επίσης ο Γαλλικός Ιμπεριαλισμός είναι συνυπεύθυνος και συνδημιουργός του Φρανκεστάιν που λέγεται Ισλαμικό Κράτος.

Τα δεδομένα δείχνουν ότι ο δεύτερος γύρος αντιπαράθεσης Κυβέρνησης εναντίον εργατικής τάξης και φτωχού λαού θα είναι πιο άγριος από την άνοιξη του 2016. Η έκβαση αυτής της μάχης αφορά όχι μόνο τη Γαλλική εργατική τάξη αλλά και τους λαούς της Ευρώπης.