Metamarxism (μέρος 1ο): ένα ακόμα Λευκό σε Λευκό

Δοκιμάστε desktop site επιλογή από chrome όσ@ μας διαβάζετε από κινητό - αλλιώς εμφανίζει τα γράμματα θολά *

μόνο με την αφαιρετική, δημιουργική, καλλιτεχνική πορεία της Ρώσσικης Πρωτοπορίας θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε την πορεία της μαρξιστικής σκέψης εξ ου και η αναφορά στο γνωστό έργο του Μάλεβιτς "Λευκό σε Λευκό". Ο αναγνώστης που θέλει να διαβάσει μόνο τα κύρια σημεία αυτής της τοποθέτησης μπορεί να προχωρήσει κατευθείαν στο δεύτερο μέρος αυτού του εισαγωγικού σημειώματος  το οποίο και αναφέρει τα ίδια κεντρικά σημεία αναπτύσσοντάς τα με πιο πρακτικό τρόπο ενώ έχει το 1/3 της έκτασης του παρόντος

Κάποια εισαγωγικά:

τι είναι αυτός ο μεταμαρξισμός και γιατί σας πρήζω

 εδώ και 2μισηχρόνια να ασχοληθείτε? Αρχικά το εύκολο:

 σας πρήζω να ασχοληθείτεδιότι δεν είμαι της σχολής 

ότι η σκέψη προχωράει όταν διαβάζεις θεωρητικούς 

που συμφωνείς, γράφεις κείμενα με έμπνευση αυτούς 

και εισπράττεις likes από ανθρώπους που συμφωνούν 

μαζί σου ή σε αγαπούν πάρα πολύ για να μη σου κάνουν.

Η σκέψη προχωρά όταν βρεθούν άνθρωποι στο διάβα σου που μελετήσουν

τους στοχασμούς σου, κρίνουν πού έχεις δίκιο, σε ποια σημεία έχουν

απορίες, σε ποια σημεία η σκέψη σου θέλει παραπάνω βελτίωση και

ανάπτυξη και τέλος και σημαντικότερο όλων θα βρουν τα σημεία που θα

σου πούνε "τι μλκιες λες εδώ σύντροφε?". Μόνο όταν βρεθεί κάποιος που

θα διαφωνεί και θα κάνετε έναν εποικοδομητικό διάλογο* η σκέψη κάνει

τα γοργά της βήματα και άλματα και αρχίζει να μπορεί να κουνάει τα

φτερά της. Οπότε όσο πιο πολλοί μπείτε συνειδητά στο χορό τόσο πιο

πολύ βοηθάτε και τη δική μου σκέψη να πάει μπροστά

Στάσου ρε Σοφία, θα μου πεις υποθετικέ αναγνώστη, μας λες γιατί να

ασχοληθούμε στην εισαγωγική παράγραφο αλλά δεν μας λες σε τι! Το τι

είναι μεταμαρξισμός είναι κάτι που θέλει τη δέουσα επιμέλεια και δεν

μπορώ να το πετάξω όπως ο παππούς μας ο Ευκλείδης ως ορισμό στην

αρχή αλλά είναι προτιμότερο να εξηγήσω πώς προκύπτει όπως στα

σοβιετικά εγχειρίδια φυσικής και μηχανικής (και όπως γράφει στην

Ελλάδα ο Στέφανος Τραχανάς και γιαυτό είναι ο αγαπημένος μου

ελληνόφωνος συγγραφέας Φυσικής).

Ωστόσο ας ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα - ο metamarxism δεν έχει την

παραμικρή εννοιολογική σχέση με τον postmarxism παρότι στη φτωχή

ελληνική μας γλώσσα μεταφράζονται και οι δύο ως μεταμαρξισμοί! Ο

ποστμαρξισμός, όπως θα τον αναφέρω από δω και πέρα ο postmarxism,

αποτελεί εγκατάλειψη του μαρξισμού ενώ ο μεταμαρξισμός (metamarxism)

αποτελεί για τον επαναστατικό μαρξισμό την ψυχή του, όπως ο

μπολσεβικισμός αποτελεί για τον επαναστατικό μαρξισμό το σώμα του.

Αν η επανάσταση είναι το πανηγύρι των καταπιεσμένων, όπως έλεγε ο

Λένιν στις Δύο Τακτικές της Σοσιαλδημοκρατίας, τότε ο μεταμαρξισμός

ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το πανηγύρι του διαλόγου των

καταπιεσμένων ή το τραπέζι διαλόγου του πανηγυριού (και προ του

πανηγυριού... και μετά... ίσως)

Προϊστορικά, αν και όχι και τόσο ‘προ-’:

Πριν αποπειραθώ να δώσω ορισμούς ας κάνουμε μια ιστορική

ανασκόπηση. Αρχικά είναι γνωστή τοις πάσι η φράση του Μαρξ “je ne suis pas

marxist”

(δεν είμαι μαρξιστής, γαλλομαθείς μπορείτε να διορθώσετε και να βρίσετε

ελεύθερα για ορθογραφικά λάθη). Μία άλλη, λιγότερο γνωστή όμως

είναι η φράση ότι απ’τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να του

συμβούν είναι άμα του καθαρίσει η Τζένη το γραφείο και αρχίσει και

χάνει τα πράγματά του και όταν δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον εαυτό

του.

Ο Μαρξ ποτέ του δεν έγινε μαρξιστής όπως και ποτέ του δεν παρήγγειλε

ή αξίωσε κάποιου είδους μαρξισμό αλλά αντίθετα υπήρξε ένας

εικονοκλάστης, μαζί με τον συνεργάτη του τον Ένγκελς που είχε

μαλώσει με όλη την ευρωπαϊκή διανόηση του καιρού του. Ωστόσο παρά

τις αδικίες που κάνανε οι υπερορθόδοξοι μαρξιστές απέναντι στον

Στίρνερ, τον Φόυρμπαχ, τον Μπακούνιν και άλλους μην ξεχνάμε ότι

αυτοί οι διανοητές της εποχής ήταν λίγο πολύ γνωστοί μεταξύ τους και

οι διαμάχες τους θύμιζαν περισσότερο τους Γάλλους διανοούμενους του

Παρισιού στον απόηχο του Μάη παρά τους καυγάδες διασπάσεων

αριστερών οργανώσεων που έβγαζε ο ένας τον άλλο συνεργάτη της

αστυνομίας ή απειλούσε τη ζωή του**.

Ιστορικά – Οι 4 κύριοι σταθμοί

 

του μεταμαρξιστικού αναστοχασμού:

Πριν αρχίσει η αναδρομή στην ιστορία να γίνεται κουτσομπολιό ας

αναφέρουμε 4 βασικούς σταθμούς του μεταμαρξισμού που θα μας

βοηθήσουν να καταλάβουμε τι είναι και γιατί χρειάζεται.

Αυτό βέβαια μπορούμε να το κάνουμε μόνο αφού έχουμε καταλάβει ότι ο

Μαρξ δεν υπήρξε ποτέ πατέρας κάποια ιδεολογίας με το όνομα

“μαρξισμός” αλλά πατέρας μιας φιλοσοφικής και μιας επιστημονικής

θεωρίας, του Διαλεκτικού και του Ιστορικού Υλισμού, που μαζί

αποτελούν βασικά εργαλεία στην εργαλειοθήκη του μαχόμενου υλισμού,

δηλαδή του κομμουνισμού, στην πάλη για το βασικό υλιστικό καθήκον

απέναντι στην πραγματικότητα, δηλαδή να την αλλάξουμε.

Αν αυτά δεν είναι κατανοητά ίσως βοηθήσει να κάνετε μια παύση την

ανάγνωση και να αναφουγκραστείτε τη ζωή και το έργο του Εβραίου

Διδάκτορα Φιλοσοφίας Καρλ Χάινριχ Μαρξ. Αν βρίσκεται ανά χείρας

και το επικό σύγγραμμα που έγραψε μαζί με τον Ένγκελς, Η Γερμανική

Ιδεολογία, θα διευκολύνει πολύ τον αναγνώστη σε αυτό το σκοπό.

Τρεις μεγάλοι σταθμοί που υπήρξαν πάνω στο μαρξικό έργο και μέσα

στην τομή με το έργο που σας ζητάω να κάνουμε ξεκινάνε ήδη από

πολύ νωρίς, όταν ο Ένγκελς έχασε το Μαρξ. Ο Ένγκελς μετά το θάνατο

του φίλου και συνεργάτη του σύνεχισε να κάνει αναφορές σε πράγματα

που έγραψαν μαζί με το Μαρξ και να προσπαθεί να συνεχίσει την

σκέψη του Μαρξ, ενώ θα έλεγε κανείς ότι σε ένα συμβολικό επίπεδο ο

Ένγκελς μιλούσε διαρκώς με το πνεύμα του Μαρξ. Αυτή θα έλεγε κανείς

ότι ήταν η πράξη 1 του μεταμαρξισμού. Περιττό να αναφέρω ότι η

πράξη 0 ήταν όταν ο Μαρξ διαφωνούσε με τον εαυτό του.

Δυό άλλοι μεγάλοι σταθμοί ήταν που έζησε η ανθρωπότητα με πιο

γενικευμένες τραγωδίες. Ο Λένιν δέχτηκε τα πυρά της κριτικής των

συντρόφων του όταν το 1914 κατά την έναρξη του πρώτου παγκοσμίου

πολέμου έκανε το εξωφρενικό για επαναστάτη: κλείστηκε στην βιβλιοθήκη

της Βιέννης και άρχισε να μελετά συστηματικά και με πάθος φιλοσοφία.

Για τους συντρόφους του ήταν μια πράξη παραίτησης και υπεκφυγής

των καθηκόντων του. Για το 1917 ήταν ένα πρελούδιο σε μαντζόρε

κλίμακα όπως ήταν πρελούδιο για τα μνημειώδη έργα του που έχει

ανάγκη κάθε επαναστάτης μέχρι και σήμερα: Ιμπεριαλισμός (Το Ανώτερο

& Τελευταίο Στάδιο του Καπιταλισμού), Κράτος & Επανάσταση (Η

Μαρξιστική Διδασκαλία για το Κράτος και τα Καθήκοντα του

Προλεταριάτου για την Επανάσταση).

Ο Λένιν εκείνη την περίοδο έκανε πράξη όσο λίγοι την γενική αλήθεια

ότι ο μοναδικός ορθόδοξος μαρξισμός είναι ο αιρετικός. Σε μια άλλη ζωή

είχα πει ότι η σκέψη του Λένιν θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη φράση

του Μεφιστοφελή (από το Φάουστ του Γκαίτε) πως ό,τι υπάρχει αξίζει

να καταστραφεί. Όσο γράφω αυτές τις γραμμές βρίσκομαι σε μία από τις

λίγες φορές που δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περίσσοτερο με τον

εαυτό μου (όσοι με ξέρετε έχετε προσέξει πως για αρκετά από τα παλιά

μου κείμενα ή τις παλιές μου δηλώσεις κρατάω τη στάση “ποιος μλκας

τό’γραψε αυτό” που είναι και η πιο υγιής και αναγκαία στάση για την

πνευματική και διαλεκτική εξέλιξη του υποκειμένου). Ο Λένιν ουσιαστικά

δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα στους ναούς του ορθόδοξου

μαρξισμού της εποχής του, φιλοσόφησε νιτσεϊκότατα με ένα σφυρί

σπάζοντας τα είδωλα ακόμα και των συντρόφων και των δασκάλων του

όπως ο Πλεχάνοβ και ο Κάουτσκι.

Ήρθε σε σύγκρουση ακόμα και με τον ίδιο τον μαρξισμό σε κάποια

σημεία όπως πολύ σωστά πρόσεξε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το λάθος της

Ρόζας είναι ότι δεν πρόσεξε ότι και ο Μαρξ αν ζούσε θα ερχόταν σε

σύγκρουση με το μαρξισμό. Ο Λένιν πολύ σωστά γκρέμισε οτιδήποτε

γκρεμίζονταν στη σκέψη για να έρθει μετά το κόμμα που ο ίδιος

οργάνωσε και να γκρεμίσει υπό την καθοδήγηση των κοντινότερων του

συντρόφων της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής του Σοβιέτ της

Πετρούπολης (με πρόεδρο τον Τρότσκυ και συνεπικεφαλής άλλους

μπολσεβίκους ηγέτες όπως ο Κάμενεβ και ο Ποντβόισκυ) οτιδήποτε

γκρεμίζονταν από την παλιά κοινωνία με τις τάξεις και την πάλη των

τάξεων

Τελευταίος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός ήταν ο σταθμός του Τρότσκυ

στον οποίο μελετούσε Χέγκελ, Λένιν, Δαρβίνο & Φρούντ. Τα Φιλοσοφικά

Τετράδια του Τρότσκυ, μαζί με αυτά του Λένιν, είναι τα σημαντικότερα

μεταμαρξιστικά κείμενα που έχουν γραφθεί. Ξέρετε ποιο άλλο είναι? Η

μνημειώδης ανθολογία άρθρων και επιστολών του Τρότσκυ που φέρει τον

τίτλο “Στην Υπεράσπιστη του Μαρξισμού”. Η Διεθνής Επιτροπή της

Τετάρτης Διεθνούς τα εξέδωσε ως μία πάλη ενάντια στην μικροαστική

αντιπολίτευση της Τετάρτης Διεθνούς και αργότερα τα χρησιμοποίησε

στην πάλη κατά των Κρατικοκαπιταλιστών, για την υπεράσπιση της

Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων παραμορφωμένων εργατικών κρατών,

και στην πάλη κατά του παμπλικού-μαντελικού ρεβιζιονισμού. Ωστόσο ο

ι τροτσκιστές εστιάζοντας στο δένδρο χάσανε τελείως το δάσος.

Ο Τρότσκυ μέσα από την πολεμική ενάντια στους διαστρεβλωτές του

μαρξισμού δεν αναδεικνύει το πόσο τρόμπες είναι οι άλλοι. Υποθέτω

πολύ που τον ένοιαζε να ασχοληθεί, τη στιγμή που έθαβε 4 παιδιά και 7

γραμματείς και χιλιάδες συντρόφους της Αριστερής Αντιπολίτευσης, να

γράψει κάτι μόνο και μόνο για να θίξει κάποιους. Ο σκοπός του περιείχε

κάτι πολύ πιο ζωτικής σημασίας. Ο Χίλι μπορεί να μάλωνε με τους

πάντες γιατί είχε την πολυτέλεια να μη βλέπει τους συντρόφους του να

δολοφονούνται μέρα παρά μέρα. Ο Τρότσκυ δεν είχε αυτή την

πολυτέλεια

Ο Τρότσκυ δεν είχε ενέργεια ούτε χρόνο για χάσιμο. Έπρεπε να κάνει

δουλειά στοχευμένη.. to the point που λένε στο χωριό μου. Μέσα από τις

διαμάχες απλά βρίσκει την ευκαιρία και εξηγεί και ταυτόχρονα

ανακαλύπτει το τι θέλει πραγματικά να μας πει η διδασκαλία του Μαρξ.

Όπως ακριβώς ο Λένιν κατά την μετατροπή της Ευρώπης σε ανθρώπινο

σφαγείο έπρεπε να ξανανακαλύψει τον τροχό του μαρξισμού που θα

οδηγούσε στο άλμα για τον Ουρανό έτσι και ο Τρότσκυ έπρεπε να

ξανανακαλύψει τον ίδιο τροχό που θα οδηγούσε στην Τέταρτη Διεθνή

της οποίας το έργο παραμένει ιστορικά ανολοκλήρωτο και της οποίας η

πραγματική ίδρυση που θα συμπληρώσει όχι μόνο την ανακήρυξη της

(1938) αλλά και την ίδια την Οκταβριανή Επανάσταση, παραμένει στα

καθήκοντά μας...

Διακύβευμα (πρώτο πιάτο):

“Οι αντιδραστικές εποχές σαν τη δική μας, όχι μόνο αποσυνθέτουν και

εξασθενίζουν την εργατική τάξη και απομονώνουν την πρωτοπορία της,

αλλά και χαμηλώνουν το γενικό ιδεολογικό επίπεδο του κινήματος και

ρίχνουν πίσω την πολιτική σκέψη σε στάδια από καιρό ξεπερασμένα. Σ’

αυτές τις συνθήκες, το καθήκον της πρωτοπορίας, είναι, πάνω απ’ όλα,

να μην αφήσει τον εαυτό της να παρασυρθεί από το ποτάμι της

οπισθοδρόμησης: πρέπει να κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα. Αν κάποιος

δυσμενής συσχετισμός των δυνάμεων την εμποδίσει να κρατήσει τις

πολιτικές θέσεις που έχει κερδίσει, πρέπει τουλάχιστον να διατηρήσει τις

ιδεολογικές της θέσεις, γιατί σ’ αυτές εκφράζεται η ακριβοπληρωμένη

εμπειρία του παρελθόντος. Οι ανόητοι θα θεωρήσουν αυτή την πολιτική

«σεχταριστική». Στην πραγματικότητα, είναι ο μοναδικός τρόπος

προετοιμασίας για μια νέα τεράστια εξόρμηση με την ερχόμενη ιστορική

πλημμυρίδα.”

Λέον Τρότσκυ, Σταλινισμός και Μπολσεβικισμός (σε σχέση με τις

ιστορικές και θεωρητικές ρίζες της Τέταρτης Διεθνούς, μετάφραση

Θεοδόσης Θωμαδάκης)

Διακύβευμα (κυρίως μενού - ορισμός):

Μετά το τελευταίο απόσπασμα από Τρότσκυ και την προϊστορία ο

ορισμός του μεταμαρξισμού πέφτει σαν ώριμο φρούτο. Ο μεταμαρξισμός

δεν είναι μια καινούρια ιδεολογία ή φιλοσοφία αλλά μια εγγενής

ιδιότητα του μαρξισμού να στοχάζεται επί του εαυτού του, να συζητά

για τον εαυτό του, να κάνει αυτοκριτική, να προσαρμόζεται στην

ιστορική αναγκαιότητα και τέλος να σχεδιάζει στρατηγική. Σε περιόδους

κρίσης του κινήματος αποτελεί την κύρια βάση διατήρησης των

πολιτικών αξιών που οδήγησαν στις νίκες του παρελθόντος, στην

προστασία του υποκειμένου από ανούσιες απογοητεύσεις και ετοιμότητα

για σχεδιασμό στρατηγικής στην επόμενη πολιτική ευκαιρία.

Μπορείς να το παρομοιάσεις με το εσωτερικό δαιμόνιο του μαρξισμού. Αν

μετά από 14 χρόνια παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, με επιπρόσθετες

υφέσεις μέσα στην κρίση, πολεμικά μέτωπα σε αμέτρητα σημεία του

πλανήτη γεωστρατηγικής σημασίας, 2μιση χρόνια πανδημίας με μέτρα σε

όλον τον πλανητή που έρχονται σε σύγκρουση με την υγειονομική

λογική και αντ’αυτού γονατίζουν οικονομικά και ψυχολογικά το μέσο

άνθρωπο, με έξαρση της κουλτούρας του βιασμού και της

ενδοοικογενειακή βία (κυριολεκτικά σε βαθμό κακουργήματος με τόσες

γυναικοκτονίες) ενώ ειδικά στην χώρα μας ζούμε οι δολοφονίες

δημοσιογράφων, η αστυνομική καταστολή απέναντι σε ρεπόρτερς και ο

χρηματισμός των ΜΜΕ με τη λίστα Πέτσα... αν με όλα αυτά

χρειαζόμαστε κάτι είνα αυτό το δαιμόνιο. Είναι να επιστρέψουμε στην

θεωρία να την αναπτύξουμε και να αναπτύξουμε επί τέλους σοβαρό

διάλογο μέσα στο κίνημα χωρίς να αναπαράγουμε πεσιμισμούς

απογοητεύσεις, κοινή λογική, κοινή γνώμη, δικαιωματισμούς και άλλη

συμπτώματα αστική ιδεολογίας.

Αυτό το αρθράκι βρίσκεται στο ίδιο πνεύμα με την Υπεράσπιση του

Μαρξισμού. Όχι γιατί θέλει να κάνει επίθεση στη σημερινή μικροαστική

φράξια. Αν και θα ήταν χρησιμότερο σήμερα κάτι τέτοιο εφόσον η

φράξια του μικροαστισμού, του δικαιωματισμού και της υποταγής στο

αυθόρμητο δεν είναι πλέον αντιπολίτευση αλλά είναι η κύρια μάζα του

κινήματος! Ωστόσο έχουμε περισσότερο καλό να κάνουμε με το να

αναπτύσσουμε το μαρξισμό μέσα από το μεταμαρξισμό παρά με το να

κοκκορομαχούμε με συντρόφους για διαφωνίες απόψεων. Αυτές πρέπει να

μπαίνουν στο φως της κριτικής όταν είναι ωφέλιμο για την ανάπτυξη

των δικών μας ιδεών και μόνο στο μέτρο που βγανει κάτι θετικό. Και το φως της

κριτικής επιστρατεύουμε πρώτα στην υπηρεσία κριτικής του παρόντος ιστολογίου

και αποτίμησης της μέχρι τώρα αρθρογραφίας του.

Τώρα γιατί δίνω όνομα σε κάτι εγγενές στο μαρξισμό αφου δεν οικοδομώ

κάτι καινούριο? Ίσως για να τονίσω τη σημασία να εστιάσουμε σε αυτό

το κομμάτι, ίσως επειδή το να δίνεις ονόματα σημαίνει ότι κατακτάς

κάτι όπως πρέπει να κάνουμε συλλογικά σε αυτή την πτυχή του

πολιτικού μας γονιδιόματος, ίσως επειδή είμαι μαθηματικός ή ίσως επειδή

με δυόμιση χρόνια μελέτης φιλοσοφίας, με κάτι από τα δύο τελευταία

έχω κώλυμα με το πρόθεμα “μέτα-”. Ποιος ξέρει? Το σημαντικό είναι να

αρχίσει ο χορός. Διότι ιδέες που δεν χορεύουν δεν είναι επαναστατικές

όπως και επανάσταση χωρίς χορό είναι επανάσταση που δεν αξίζει να

την κάνεις!

Η πραγματικότητα που ζούμε θέτει μόνο ένα πραγματικό δίλημμα:

αλκοολισμός ή επανάσταση! Και ως αλκοολισμό δεν αναφέρομαι μόνο

στην χρήση ναρκωτικών ουσιών όπως το αλκοόλ αλλά τη γενικότερη

φιλοσοφική αυτοκτονία μέσα από θρησκεία, πολιτικές ιδεολογίες,

ποδοσφαιρικό οπαδισμό (αν και αυτός μ αρέσει), αποχαύνωση στα ΜΜΕ

και γενικά οτιδήποτε βοηθάει τον άνθρωπο να αντέξει την

πραγματικότητα χωρίς να την αλλάζει. Ωστόσο αν υπάρχει κάτι βέβαιο

σε αυτό το σύμπαν σίγουρα είναι ότι όσες θέσαμε τους εαυτούς μας

κάτω από τη σημαία του μπολσεβικισμού είμαι έτοιμες και πρόθυμες να

αλλάξουμε τον κόσμο!

Όσο για την συζήτηση μέσα στον μαρξισμό από το μαρξισμό για τον

μαρξισμό αν δεν την υποστήριζε μία τροτσκίστρια τότε δεν θα την

υποστήριζε κανείς. Μόνο ένα άτομο ζυμωμένο να εκτιμά την Σοβιετική

Ένωση ως αυτό που ήταν, να την υποστηρίζει χωρίς να παραβλέπει τα

στραβά της και να της κάνει κριτική χωρίς να της ακυρώνει τον

εργατικό της χαρακτήρα μπορεί να θέσει δάκτυλο επί τον τύπων τον

ήλων για το μαρξισμό. Η ΕΣΣΔ θα ήταν η τέλεια κοινωνία αν δεν είχε

υποστεί γραφειοκρατικό εκφυλισμό. Ο μαρξισμός θα ήταν το τέλειο

όχημα για να φτάσουμε στην τέλεια κοινωνία αν δεν τον είχαν

ευτελήσει κάποιοι σύντροφοι σε ιδεολογία. Ωστόσο δεν έχει χαθεί τίποτα

– αντίθετα η αρχή της ελπίδας μας σαλπίζει ακόμα να πορευτούμε στην

Ιεριχώ των αστών και να πάρουμε στα χέρια μας τη Γη της Επαγγελίας

που μας ανήκει. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες

της αλλοτρίωσης, έχουμε να κερδίσουμε έναν κόσμο ολόκληρο.. ολόκληρο

εισητήριο για το σύμπαν και ακόμα παραπέρα

Ωστόσε ένας ενεργός μπολσεβίκος μπορεί είναι μεταμαρξιστής ή όχι?

Κοχα ποέλ μπε κιφούρ όπως λέει και η Καμπαλά δηλαδή ο δρων

εργάτης (ο Σάββας Μιχαήλ το μεταφράζει ως Το Υποκείμενο) φαίνεται

από τη δράση του. Διαλεκτικά είναι και δεν είναι. Ο μπολσεβίκος είναι

αυτός που θα δρα υπό την πειθαρχία του κόμματος, αλλά ταυτόχρονα

στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό είναι αυτός που θα ορίσει τη γραμμή

του κόμματος.

Ο μπολσεβίκος είναι πειθαρχημένος αλλά ταυτόχρονα συμμετέχει σε

διαδικασίες πυρήνα, συνεδρίου και των οργάνων που θα εκλεγεί, και

ταυτόχρονα όταν αποτελεί μειοψηφεία μαζί με άλλους συντρόφους στο

κόμμα, στη φράξια του. Επίσης ο μπολσεβίκος οφείλει να δρα ως

ενσαρκωμένος αντιπρόσωπος της εφημερίδας, δηλαδή να είναι οργανωτής,

προπαγανδιστής και αγκιτάτορας του κόμματος μέσα στην τάξη.

Όταν ο μπολσεβίκος μιλάει/γράφει είτε προς τα έξω έχοντας επωμιστεί τη

φωνή του κόμματος είτε προς τα μέσα αναδεικνύοντας τη δική του φωνή

ως υποκείμενο επιτελεί το ρόλο του μεταμαρξιστή. Το να σκεφτεί πάνω

στα θεμέλεια της σκέψης του είναι αναγκαίο και είναι πολύ πιο

αναγκαίο όταν πρέπει να συνδέσει τη φωνή της εργάτριας, της

νοικοκυράς, της άνεργης, της καταπιεσμένης σε μια εξόρμηση, μία

πορεία ή μία συνέλευση, με την γραμμή του κόμματος παρά όταν

εκφράζεται ανάμεσα σε συντρόφους με τις ίδιες προσλαμβάνουσες.

Επίσης είναι πολύ πιο αναγκαίο να επιτελεί τον μεταμαρξιστή που κρύβει

μέσα του όταν φραξιονίζει παρά όταν βρίσκεται μέσα στην πλειοψηφία

ή ακόμα χειρότερα όταν το κόμμα βρίσκεται στο πιο βλαβερό και

επικινδυνο και αυτοκαταστροφικό σημείο που μπορεί να βρεθεί στα

πλαίσια του εσωκομματικού διαλόγου: την ομοφωνία.

Και μιλώντας για ομοφωνία στα πλαίσια της αυτοκριτικής του

παρελθόντος, της παρούσας κατάστασης και του μέλλοντος του

κινήματος αν υπάρχουν πράγματα που πρέπει να χτυπηθούν με τον

πέλεκυ είναι όσα θεωρονται προφανή ή όσα συγκεντρώνουν υψηλό

ποσοστό συμφωνίας. Είναι αδιανόητο τόσο από πλευράς τυπικής λογικής

και ακόμα χειρότερα από διαλεκτικής λογικής να θεωρηθεί κάτι

προφανές. Να υπάρχουν άνθρωποι που να χαρακτηρίζονται αριστεροί,

κομμουνιστές, αναρχικοί ή αυτόνομοι και να πορεύονται με βεβαιότητες?

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τέτοιοι άνθρωποι ότι μπορούν να

αλλάξουν τον κόσμο?

Πρέπει να ρίξουμε τα πυρά της κριτικής σε όλες τις βεβαιότητες και τις

απολυτότητες κρατόντας μόνο τον απόλυτο πυρήνα που χρειαζόμαστε και

αυτός δεν είναι άλλος από το “παίρνουμε το υπερεργαλείο που μας

χάρισε ο Μαρξ και εξέλιξαν οι επόμενοι επαναστάτες, τον Διαλεκτικό και

Ιστορικό Υλισμό, τον εξελίσσουμε στη φύση της εποχής και τον

αξιοποιούμε για την κατάργηση του κράτους και όλους του

απαραίτητους και ενδοιάμεσους στόχους και... και μετά βλέπουμε”

Περί του Μεταβατικού Προγράμματος,

του Διεθνισμού και του Κράτους

όπως είδαμε στην προηγούμενη παράγραφο, το αναπόφευκτο διαλεκτικό

παράγγελμα του σκοτεινού φιλοσόφου απ’την Έφεσο “οὐ δεῖ [ὡς]

παῖδας τοκεώνων, τοῦτ' ἔστι κατὰ ψιλόν· καθότι παρειλήφαμεν”

(δεν πρέπει να κάνουμε σαν τα παιδιά των γονιών μας, δηλαδή να

διατηρούμε ό,τι κληρονομήσαμε) δεν μας επιτρέπει να ρίξουμε νερό στο

κρασί μας σε 2-3 θέματα.

Βασικότερο όλων είναι ότι τελικός στόχος είναι η κατάργηση του του

κράτους. Αν βάζουμε αυτό στην άκρη δεν έχουμε κανένα λόγο να

συζητάμε για μαρξισμό. Αν θέτουμε τη διαλεκτική και τον υλισμό μας

κάτω από την αποδοχή του παρόντος καλύτερα να πάμε να κάνουμε

κόμμα με τον συμπαθή, κατά τα άλλα, κωμικό και ταινιοκριτικό και

επικοινωνό της επιστήμης που ποτέ δεν έκρυψε το πόσο συστημικός και

καπιταλιστής είναι, ωστόσο όποιος ξέρει από μαρξισμό βλέπει ότι ο τύπος

έχει καταχτήσει σε μεγαλύτερο βάθος τη διαλεκτική από τον μέσο

εαακίτη.

Ωστόσο η κατάργηση του κράτους απαιτεί στρατηγική, διεθνή συντονισμό

και πρόγραμμα. Ο διεθνισμός δεν μπορεί να είναι μόνο ένα ιδεώδες –

αποτελεί γνήσιο συστατικό στρατηγικού προγράμματος για να είναι πιο

εύκολη η διάλυση του κράτους. Το κράτος δεν μπορεί να διαλυθεί σε

μία μόνο χώρα, όσο υπάρχουν ιμπεριαλιστικός κλοιός στο εξωτερικό και

εσωτερικά εμπόδια όπως εθνικισμός και πατριαρχεία στο εσωτερικό η

αυτόματη κατάργηση των κρατικών θεσμών χωρίς την άμεση

αντικατάσταση τους θα αποτελέσει αυτοκτονία της επανάστασης.

Ο Μπακούνιν έλεγε για την Κομμούνα ότι είχε ανάγκη μια επαναστατική

κυβέρνηση και έναν επαναστατικό στρατό απέναντι στην κυβέρνηση και

το στρατό των Βερσαλιών, την ίδια στιγμή που ο Μαρξ τη χαρακτήριζε

αυθεντική εξέγερση ενάντια στο κράτος “αυτό το έκτρωμα της

κοινωνίας”. Η μία οπτίκη δεν αναιρεί την άλλη. Αντίθετα

αλληλοσυμπληρώνονται δίνοντας μας συνδυαζόμενες η μία με την άλλη

την προοπτική του προγράμματος.

Η ιδέα του Μεταβατικού Προγράμματος αν και αποδίδεται στον Τρότσκυ

στην πραγματικότητα αποτελεί την καρδιά του μπολσεβικισμού ενώ η λογική του

αποτυπώνεται ήδη στα κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς. 

Ο ιστορικός Αλεξάντρ Ραμπίνοβιτς μελετώντας την ιστορία ανάμεσα στις

δύο ρώσικες επαναστάσεις κάτεληξε πολύ σωστά στο συμπέρασμα ότι

δύο ήταν οι βασικοί παράγοντες της νίκης των μπολσεβίκων: η συνεπής

αγκιτάτσια μέσα στις μάζες και το ότι ήταν οι μόνοι που είχαν

πρόγραμμα!

Και όταν λέμε πρόγραμμα εννοούμε προφανέστατα μεταβατικό πρόγραμμα.

Μίνιμουμ πρόγραμμα είχε και η σοσιαλδημοκρατία που ασχολούταν με

το τώρα αμελώντας επιμελώς τα καθήκοντα σοσιαλιστικού

μετασχηματισμού της κοινωνίας. Μάξιμουμ πρόγραμμα είχε και ο

αριστερισμός που ατένιζε το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας

αμελώντας επιμελώς το παρόν. Ως πρόγραμμα της Πρωτοπορείας της

Εργατικής Τάξης μπορεί να νοηθεί μόνο το Μεταβατικό Πρόγραμμα****

που θα συνδυάζει τα άμεσα προβλήματα της εργατικής τάξης που

απαιτούν λύση στο εδώ και το τώρα με τα καθήκοντα της τάξης στο

δρόμο για την ανατροπή του παρόντος και την επικράτηση του

πανανθρώπινου ελευθεριακού κομμουνισμού ως λήξη της μετανεολιθικής

προϊστορίας του είδους μας και την αυγή της ιστορίας, την αυγή του

πολιτισμού, και, γιατί όχι, το χάραμα ίσως του μετάνθρωπου!

Ωστόσο μια τέτοια στρατηγική είναι ασυμβίβαστη με φορμαλιστικές

θεωρίες όπως αυτή των σταδίων που απαιτούν κάθε πράγμα στον καιρό

του, λες και υπάρχει κάποιο αντικειμενικό κριτήριο ποιο πράγμα είναι

για ποιον καιρό και πότε ανατέλλει ή δύει κάθε καιρός – λες και δεν

ισχύει ο νόμος της ανισόμερης και συνδυασμένης ανάπτυξης αλλά ο

κόσμος βαδίζει με ρυθμούς ομοιογένειας και κανονικότητας! Ποτέ στην

ιστορία οι ρυθμοί προόδου δεν ήταν ίδιοι, ούτε έλλειπαν τα άλματα, τα

πισωγυρίσματα και οι κρίσεις μετάβασης.

Το σύνθημα πρώτα η νίκη και μετά οι μεταρρυθμίσεις μην ξεχνάμε ήταν

σύνθημα δικτατώρων από τους βασιλιάδες της Βίβλου μέχρι το Στάλιν

όπως γράφτηκε στην γνωστή κριτική για την Ισπανική Επανάσταση που

δυστυχώς επιβεβαιώθηκε με αίμα.

Δεν γίνεται να περιμένουμε όλους τους όρους ολοκλήρωσης του

καπιταλιστικού συστήματος για να χτίσουμε την εργατική δημοκρατία.

Κάποια αστικά αιτήματα άνετα μπορούν να ικανοποιηθούν μετά τη νίκη

μας, και η επικράτηση της εργατικής εξουσίας σε καθυστερημένες

αγροτικές χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα το απέδειξαν περίτρανα (άλλο

αν οι ηγέτες τους αφού εφήρμοσαν Διαρκή Επανάσταση διατύπωσαν ο

ένας πιο σκληροπυρηνική θεωρία σταδίων απ’τον άλλον).

Όπως και δεν γίνεται να περιμένουμε την εργατική δημοκρατία για να

διεκδικήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας να ζήσουμε σε εστίες

αυτόδιαχείρισης, αυτοδιεύθυνσης και αυτοοργάνωσης. Όταν ο Λένιν

έγραψε άρθρο λίγο πριν το θάνατό του ότι οι συνεταιρισμοί είναι το

σοσιαλιστικό μέλλον της χώρας, η Ρωσία δεν είχε περάσει ακόμα τα

πενταετή της πλάνα, δεν είχε χτίσει καμία σοσιαλιστική προοπτική.

Ο Λένιν και το κράτος που έχτισε η επανάσταση ζούσαν ακόμα σε μια

μεταιχμιακή κατάσταση. Μπορεί να είχε στήσει του 4 πυλώνες της

εργατικής εξουσίας***** αλλά ακόμα παρέμενε “ένα αστικό κράτος χωρίς

αστική τάξη” όπως κάθε επαναστατικό κράτος στα πρώτα χρόνια της

ύπαρξής του. Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άλλαξε ο ταξικός

χαρακτήρας της κοινωνίας (αυτές οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με

άλματα κατά τον 4το νόμο της διαλεκτικής) αλλά δεν άλλαξε η

οργάνωση, η γραφειοκρατία, το απαράτ δηλαδή γενικά ο συνολικός

κρατικός μηχανισμός. Προβλήματα που ανέλυσε ο

 Βλαδίμιρος στο τελευταίο του άρθρο “κάλιο λιγότερα αλλά καλύτερα”

 και η μη επίλυσή τους οδήγησε με αργά βήματα στο γραφειοκρατικό εκφυλισμό.

Όλα τα παραπάνω είναι απλά τίτλοι από αμέτρητες αναλύσεις που

προηγήθηκαν και άπειρες που θα ακολουθήσουν. Ωστόσο το θέμα είναι

ένα: Δεν μπορούμε να κολλάμε σε Στάδια που αποτελούν απλά νοητικά

κατασκευάσματα χωρίς 100% αντιστοιχία με τον πραγματικό κόσμο. Η

πραγματικότητα μπορεί να μας κατευθύνει καλύτερα από

προκατασκευασμένες φόρμουλες, όταν έχουμε τα φιλοσοφικά και

επιστημονικά εργαλεία να τη διαβάσουμε. Η πλάνη των σταδίων έκαψε

ακόμα και τα δυνατότερα μυαλά, τους πιο γενναίους αγωνιστές και τους

πιο έντιμους συντρόφους του κινήματος σε αδιέξοδες καταστάσεις και

κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, σηκώνοντας βράχους που ούτε ο

Σίσυφος ούτε ο Καμύ θα χαιρόταν να τους δούνε να σηκώνονται.

Ο επιστημονικός δρόμος είναι ο δύσκολος αλλά και ταυτόχρονα αυτός

που έχει την καλύτερη πιθανότητα για επιτυχία, ό,τι και αν αυτή

σημαίνει. Ο τυφλοσούρτης είναι ο εύκολος δρόμος αλλά με πιθανά

αποτελέσματα να κυμαίνονται από αβέβαια μέχρι ανύπαρκτα. Η αβίαστη

δράση έχει καλύτερη εφαρμογή στη Διαρκή Επανάσταση (άρα) και τον

Μαρξισμό παρά στο Ζεν και τον Ταοϊσμό. Και αυτό δεν είναι τυχαίο αν

σκεφτείς ότι τα δύο τελευταία ρεύματα ενέπνευσαν, μεταξύ άλλων, τον

Χέγκελ να γίνει πατέρας της διαλεκτικής, και μέσα στους όρους

σπειρωειδούς εξέλιξης της ιστορίας της σκέψης η αβίαστη δράση μπορεί

να επανεμφανιστεί σε ένα ανώτερο επίπεδο, και αντί για ψυχική ηρεμία

ενός μοναχού να πετύχει παπάδες για την ιστορία της ανθρωπότητας!

Και για να μη ξεχνιόμαστε: Υπεράσπιση της Διαλεκτικής:

μιλώντας για διαλεκτική θα επαναλάβω μια τοποθέτηση που έχω

ξαναγράψει στο παρελθόν και νομίζω ότι με τις κατάλληλες

συμπληρώσεις που της έκανα ταιριάζει στην παρούσα έκθεση ιδεών όσο

οτιδήποτε άλλο. Οι περισσότεροι σοσιαλιστές απέτυχαν στην πολιτική τους

πορεία επειδή ακριβώς απέτυχαν να καταχτήσουν το σπουδαιότερο

εργαλείο επαναστατικής σκέψης, το διαλεκτικό υλισμό. Εκεί που χανόταν

τόσο η διαλεκτική όσο και ο υλισμός έμπλεξαν πολλοί παράγοντες τόσο

γνωστικοί όσο και ψυχολογικοί. Θα μείνω στους πρώτους.

Ο Τρότσκυ στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού αναφέρει μεταξύ πολλών

σημαντικών πραγμάτων ότι δύο συστήματα σκέψης βρήκε αξιόλογα: του

Αριστοτέλη και του Χέγκελ. Αυτά τα δύο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι

έχουν μία σχέση συμπληρωματικότητας. Το ένα σύστημα βοηθά το άλλο.

Ο διαλεκτικός υλισμός έχει βάσεις και στους δύο στοχαστές.

Η απόρριψη της τυπικής αριστοτέλειας λογικής δεν υποδείχθηκε ποτέ από

τον Τρότσκυ, ή τον Λένιν, ή τους Μαρξ και Ένγκελς ούτε καν από τον

Χέγκελ τον ίδιο. Ο χαρακτηρισμός άλλωστε "Μεγαλέξανδρος της

ελληνικής φιλοσοφίας" που αναφέρει ο Μαρξ στην διδακτορική του

διατριβή δείχνει ένα θαυμασμό που δύσκολα θα επέτρεπε απόρριψη.

Στα επιχειρήματα όλων των προαναφερθέντων βρίσκεις μια αυστηρή

λογική ανωτέρου επιπέδου, τόσου ανώτερου που ανακαλύπτουν τα

κλειδιά και τις αδυναμίες της λογικής αυτής και να μπορούν να πάνε

στο επόμενο σκαλί, την διαλεκτική λογική, που όπως σημείωσε και ο

Λένιν στα Φιλοσοφικά Τετράδια "τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την

Απόλυτη Ιδέα ή το Θεό?".

Οι μαρξιστές μέχρι τώρα ακολούθησαν δύο άκρως επικίνδυνα μονοπάτια.

Είτε προσπάθησαν να κάνουν το άλμα στο Χέγκελ παραμερίζοντας τον

Αριστοτέλη είτε δεν προσπάθησαν καν να κάνουν μια σοβαρή μελέτη

στην διαλεκτική. Οι πρώτοι οδηγήθηκαν σε έναν ιδεαλισμό με νέες

φόρμουλες και νέες απόλυτες ιδέες και φετιχισμούς, από κόμματα,

μέτωπα, συνδικάτα μέχρι και την ίδια την περεστρόικα. Οι δεύτεροι

έμειναν σε έναν μηχανιστικό/μεταφυσικό υλισμό που δεν έχει απλά τη

φαινομενολογία θεολογίας, αλλά και την οντολογία της... Τελικά αυτά τα

δύο λάθη δεν ήταν μόνο εξίσου επικίνδυνα - ήταν ισοδύναμα!

Συμπληρώνω στην παλιά μου τοποθέτηση ότι δεν βρίσκω καθόλου τυχαίο

αλλά ούτε και λάθος, το τι είχε δηλώσει ο Λένιν στα φιλοσοφικά του

τετράδια: δεν μπορείς να είσαι μαρξιστής αν δεν έχεις διαβάσει το

Κεφάλαιο και δεν μπορείς να καταλάβεις το Κεφάλαιο αν δεν μελετήσεις

την Επιστήμη της Λογικής του Χέγκελ – το 99% των αυτοαποκαλούμενων

Μαρξιστών, συμπλήρωνε ο Λένιν, δεν είναι μαρξιστές. Πώς το σχολιάζω?

Extreme because it’s true! (ακραίο επειδή είναι αλήθεια). Όσοι

αυτοαποκαλούνται μαρξιστές είτε δεν έχουν ακουμπήσει καν τα

οικονομικά έργα του Μαρξ είτε τα έχουν διαβάσει με τον τρόπο που

διαβάζουν τον επενδυτικό τους σύμβουλο. Δεν μπορουν να συλλάβουν

ότι τα οικονομικά έργα του Μαρξ είναι ποίηση επαναστατικής

διαλεκτικής με αναμε την φορές στον Σαίξπηρ και για χαλί κονσέρτα

για βιολί του Μότσαρτ.

Επί πλέον προσθήκη σε αυτή την τοποθέτηση είναι η στάση του Ένγκελς

ότι με κάθε κοσμοϊστορική ανακάλυψη στον τομέα των φυσικών

επιστημών, για να μη μιλήσουμε για την ιστορία της ανθρωπότητας, ο

υλισμός πρέπει να αλλάζει τη μορφή του. Η αριστερά έχει μετατρέψει τη

φιλοσοφία σε αυτοκατανάλωση και ιδεολογία, δεν έχει ενσωματώσει ούτε

στο ελάχιστο τον 20ο αιώνα με τις κοσμοϊστορικές αλλαγές στην τέχνη

και πολύ περισσότερο την επιστήμη και έχει μετατρέψει τον μαρξισμό σε

παιχνίδι για κοινωνιολόγους και άλλους διανοούμενους αφήνοντας, στην

καλύτερη, τους εργάτες στη μοίρα τους (όπως γίνεται με τους κύκλους

διανοουμένων και τα φεϊσμπουκικά καφενεία) στην χειρότερη τους έχουν

σαν παιδιά για τις δουλειές που παράλληλα θα πληρώνουν συνδρομή

για τα επαγγελματικά στελέχη, όπως γίνεται στα γραφειοκρατικά

κόμματα. Και δυστύχως αγαπητέ μου Βλαδίμιρε ο δρόμος για αυτήν την

Κόλαση είναι στρωμμένος με τις καλές προθέσεις του Αριστερισμού και

του Υλισμός & Εμπειριοκριτικισμός...

Συγκρούσεων εγκώμιο

Δεν θα μπορούσε μετά το εγκώμιο της διαλεκτικής να μην υπάρχει και το εγκώμιο της

κοινωνιολογικής θεωρίας που αυτή εκφράζει, της συγκρουσιακής κοινωνιολογίας.

 vegan & παμφάγοι, pro-choice/life/ect, ναζιστές και αντίφα, ομοφοβικοί

και lgbtqi + allies, φανατικοί άθεοι που έχουν κάνει αντικατάσταση με

τον Ντώκινς το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον και φανατικοί όλων των

θρησκειών που προτιμούν να μας τα κάνουν και αυτοί τσουρέκια αλλά

με πιο παραδοσιακά αφηγήματα, οι αμέτρητες πολυδιασπάσεις της

αριστεράς που ξέρει όλος ο κόσμος και οι επίσης αμέτρητες

πολυδιασπάσεις της δεξιάς που δεν ξέρει σχεδόν κανείς όχι μόνο επειδή

τις κρύβουνε αλλά και επειδή δεν ενδιαφέρουν κανέναν, είναι τόσο

ξενέρωτες (ως πρώην ναζιστολόγος βέβαια νιώθω ανακούφιση και γέλιο

μαζί τους ενώ οι της αριστεράς μας πονάνε όλη την κοινωνία λίγο

πολύ), οι αμέτρητες πολυδιασπάσεις του ιουδαϊσμού που έχουν πλάκα

και οι αμέτρητες πολυδιασπάσεις του χριστιανισμού και του Ισλάμ που η

ιστορία τους είναι γραμμένη με αίμα (λεφτεριά στα παιδιά του Αλή) και

αν θέλω να το τραβήξω απ'τά μαλλιά μέχρι να γελάσει και το παρδαλό

τζιτζίκι μπορώ να σας γράφω μέχρι να εξαντληθούν οι προσφερόμενοι

πόροι από τους servers του Ζουκ

Όσο διαβάζει κανείς το έργο του Εβραίου λογοτέχνη Φραντς Κάφκα

συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο πως όλοι οι παραπάνω έχουν δίκιο.

Και δεν λέω ότι παριστάνουν ή επιμένουν πως έχουν δίκιο. Δεν λέω ότι

ο εγωισμός τους τούς κάνει να παραμερίζουν τα λάθη και τις γνωστικές

πλάνες τους. Στο σύστημα του καθενός αλλά και στην τροπική λογική

(που κάποια στιγμή οι μαθηματικοί πρέπει να κάνουμε ένα συνέδριο και

να αποφασίσουμε να τη μετονομάσουμε καφκική

 - στον Kurt Goedel θα άρεσε πολύ αυτό) δεν ορίζονται ως λάθή ή πλάνες. Ο καθένας

αντικειμενικά έχει δίκιο. Το ότι η σύνθεσή τους βγάζει είτε

παραλογισμούς είτε συγκρούσεις δεν αναιρεί το αναφαίρετο δίκιο του

καθενός.

Τι θα γίνει όμως? Άνθρωποι με τόσο αλληλοαποκλειούμενα και

αλληλοαναιρούμενα προτάγματα για το πώς πρέπει να ζούμε ως

κοινωνικό σύνολο πρέπει να συμβιώνουμε. Και όχι μόνο πρέπει να

συμβιώνουμε αλλά πρέπει να συνθέτουμε το κοινωνικό σύνολο! Δεν

γίνεται δουλειά έτσι. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό? Κιόμως η

φιλοσοφία δίνει αμέτρητες λύσεις. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στο πνεύμα

της νεωτερικότητας και της διαλεκτικής της και να αντιλαμβανόμαστε

ότι τα πάντα είναι κίνηση, είναι πρόοδος σε σπειρωειδή τροχιά και πολύ

περισσότερο, να επιμείνουμε στα λόγια του Νίτσε ότι δεν υπάρχει τέλος

ή σκοπός. Και να μη βγάζουμε από το μυαλό μας ότι παρά τις

μπαρούφες τις Θάτσερ δεν ορίζεται καν άτομο χωρίς το κοινωνικό

σύνολο! Ο Μαρξ μέσα από την φιλοσοφία και την οικονομία μας έδειξε

ότι ακόμα και το άτομο είναι κοινωνική κατασκευή πράγμα που μέσα

από την βιολογία και την ψυχολογία προέκτεινε αυτή τη σκέψη και ο

Φρόυντ ορίζοντας το Ασυνείδητο.

Αρχικά οι πατέρες του επιστημονικού σοσιαλισμού Μαρξ και Ένγκελς

διατύπωσαν την κοινωνιολογία τους ως μια κοινωνιολογία συγκρούσεων.

Ο υιοί του Μαρξ (όπως του αναφέρει ο Ντεριντά και παρότι δεν έχω

διαβάσει ακόμα το βιβλίο, ο τίτλος και ο πρόλογος στην ελληνική

έκδοση περιέχουν έναν αέρα υποτίμησης που τους ταιριάζει οπότε θα το

κρατήσω) υποτίμησαν την μαρξική κοινωνιολογία των συγκρούσεων σε

οικονομική και ταξική πάλη διακηρύττοντας τον σοσιαλισμό ως ένα

πεδίο απόλυτης ειρήνης που δεν θα υπάρχουν διαφωνίες ή συγκρούσεις. 

Αντίθετα η γαλλική διανόηση ήταν πολύ πιο 

συνεπής στο πνεύμα του Ιστορικού Υλισμού ανακηρύσσοντας πως όλες οι κοινωνικές 

σχέσεις είναι σχέσεις εξουσίας. Το παιδί εξουσιάζεται από τη μάνα, η γυναίκα από

τον άνδρα, ο εργάτης από το αφεντικό, ο επιχειρηματίας από την

γραφειοκρατία, ο υπάλληλος από το κράτος, οι κυβερνήσεις από τα

τραπεζικά μονοπώλεια και οι καπιταλιστές από το φετιχισμό του

εμπορεύματος που με τη σειρά του το προτσές παραγωγής εξουσιάζεται

από άλλους νόμους (που δεν θα τα γράψουμε όλα εδώ - διαβάστε το

Κεφάλαιο) χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι η διάταξη της εξουσίας δεν

δημιουργεί πιέσεις προς τον εξουσιαστή. Όταν μια απεργία νικάει και ο

συνδικαλιστής συνάδερφός μας ή η έγκυος συναδέρφισσά μας επιστρέφει

στη δουλειά ή οι μισθοί μας ανεβαίνουν ώστε να μπαλώσουν τις τρύπες

που αφήνει στο νοικοκυριό ο πληθωρισμός αυτό αποτελεί

 ξεκάθαρα μια τρύπα εργατικής εξουσίας στην δομή του καπιταλιστικού ιστού. Δεν είναι

ούτε μια κοσμοϊστορική νίκη ούτε ένα γεγονός ανάξιο σημασίας είναι

απλά μια τρύπα που θα πάρει τις υπόλοιπες προεκτάσεις της ανάλογα με

το πώς θα νοηματοδοτηθεί και θα αξιοποιηθεί από την πρωτοπορεία της

τάξης στο δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής!

Το βασικότερο μέρος της λύσης των συγκρούσεων δεν είναι να

αποδεχτούμε ότι πάντα θα υπάρχουν συγκρούσεις. Πρέπει να

ευχαριστείτε και το θεο (παρακαλώ από πλευράς μου, αν και δεν

εννοούσα εμένα αλλά τον Άλλο) που υπάρχουν συγκρούσεις. Μόνο οι

νεκροί δεν έχουν συγκρούσεις! Οι νίκες και οι ήττες της μίας ή της

άλλης πλευράς της εξουσίας δημιουργούν νέα δυναμική και νέα ώθηση

στην σπειρωειδή εξέλιξη της ιστορίας. Σε συνδυασμό με ντελεζιανές

απεδαφικοποιήσεις και επανεδαφικοποιήσεις οι νομάδες του ντουνιά θα

πηγαίνουν τον κόσμο ταχύτερα. Και μην αυταπατάστε ότι εσείς είστε

σταθεροί και ο νομαδισμός ανήκει σε κάποιους ανώριμους εφήβους διότι

αυτό είναι μια έμμεση ομολογία της δικής ανωριμότητας. Μόνο οι χαζοί

και οι σοφοί δεν μπορούν να αλλάξουν και από προσωπική εμπειρία

 τόσο οι πρώτοι όσοι και οι δεύτεροι είναι εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις.

Το να νομίζετε ότι βρήκατε μια ιδεολογία που σας τελειοποίησε σαν

άνθρωπο ειναι απλά μια... ιδεολογία! Δεν έχει κάποια δόση αλήθειας

αλλά ούτε και κάτι να σας προσφέρει πέρα από ψυχική ηρεμία ίσως..

και πάλι.. ίσως

Η σπειρωειδής εξέλιξη της ιστορίας θα γεννήσει νέα πεδία συγκρούσεων,

θα λήξει παλιά, θα νεκρανασταίνει τα διλήμματα του παρελθόντος όλη

την ώρα ενώ τα περισσότερα θα τα εξελίσσει. Και το βασικότερο μέρος

της εξέλιξης λέγεται με μία λέξη ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ! Θα μάθουμε να

συμβιώνουμε με το να γινόμαστε όλο και πιο πολιτισμένοι. Πριν 12.000

χρόνια μια διαφωνία θα οδηγούσε στο ξεκλήρισμα μιας φυλής. Σήμερα

μία 8ετής σύγκρουση στην πρώην ανατολική ευρώπη πίσω από την

οποία κρίνονται γεωστρατηγικά συμφέροντα τιτανιαίων διαστάσεων και

δεν έχει αγγίξει τα ποσοστά νεκρών μιας αρχέγονης μάχης. Πόλεμος

ακόμα υπάρχει, δολοφονίες ακόμα υπάρχουν, θανατώσεις παντός είδους

ακόμα υπάρχουν και ναι όλες είναι τραγικές και ναι όλες τους

προκαλούν πόνο, δυστυχία και κυρίως απώλειες αλλά αυτό δεν αναιρεί

ότι η εν ενεργεία τραγικότητα που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος

στον εαυτό του όσο προχωράνε οι αιώνες τείνει να μείωνεται σε άκρως

αισιόδοξο βαθμό σε σχέση με τη δυνάμει τραγικότητα και είναι σχεδόν

βέβαιο ότι στο μέλλον θα μηδενιστεί. Οκ μπορείτε να γράφετε αμέτρητες

αναρτήσεις για τους νέους που παίζουν παιχνίδια και ακούνε τραπ και

γιαυτό θα βγούνε δολοφόνοι αλλά/... δεν θα βγούνε. Αντίθετα ο κόσμος

αναγκαστικά θα ζήσει σοσιαλισμό και οι συγκρούσεις και οι διαφωνίες

μας θα πέφτουν όλο και περισσότερο σε επίπεδο φοιτητοπαρέας που η

συνέλευση θα δίνει "εξουσία" (που δεν θα έχει πια ούτε το νόημα ούτε

την βαρύτητα του τώρα), αν δίνει, πότε στον α και πότε στο β.

Μέχρι το σοσιαλισμό τι κάνουμε? Ό,τι ξέρουμε να κάνουμε καλά ως

άνθρωποι: συγκρουόμαστε! Ο κάθε άνθρωπος στα θέματα που κρίνει ότι

τον εκφράζουν, στο βαθμό που του επιτρέπουν οι ανάγκες και οι

υποχρεώσεις τους και με τον τρόπο που βρίσκει πιο ευχάριστο και πιο

αποτελεσματικό (ναι - όσο και αν μιλάνε οι ινστρούχτορες για καθήκον

πάντα υπάρχει μια απόλαυση πίσω από το τρέξιμο) και πάντα στο μέτρο

του να μη σκοτωνόμαστε κυριολεκτικά (οκ αν έχεις έναν ναζί στο

τραπέζι που απειλεί ότι θα σκοτώσει τους πάντες, και να θέλεις δεν

μπορείς να μη τον δείρεις, το ίδιο σε κρατικά ή παρακρατικά όργανα

που μας επιτίθονται, αλλά σε λιγότερο ακραίες περιπτώσεις, στις

περισσότερες δηλαδή, δεν αξίζει τον κόπο)... με τις συμμαχίες και τις

κόντρες που ταιριάζουν στις συμπάθειες αλλά πρωτίστως και στην

στρατηγική σας. Συγκρουστείτε και όλα θα πάνε καλά ή για να είμαι

πιο σαφής η σύγκρουση καθ'αυτή είναι το καλό! Ειρήνη έχουν μόνο οι

νεκροί και δεν μπορεί ούτε πρέπει να έχει οποιοσδήποτε άλλος.

Επίμετρο:

“Ξέρω δύο συστήματα λογικής άξια προσοχής: τη λογική του Αριστοτέλη

(τυπική) και τη λογική του Χέγκελ (διαλεκτική). Η αριστοτέλεια λογική

παίρνει σαν αφετηρία αμετάβλητα αντικείμενα και φαινόμενα. Η

επιστημονική σκέψη της εποχής μας μελετάει όλα τα φαινόμενα στην

προέλευση, την αλλαγή και την αποσύνθεσή τους...

Ο διαλεκτικός υλισμός δεν είναι, βέβαια, μια αιώνια φιλοσοφία. Αν το

νομίζει κανείς αυτό, τότε είναι αντίθετος με ο πνεύμα της διαλεκτικής. Η

παραπέρα ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψης, θα δημιουργήσει

αναμφίβολα μια πιο βαθιά θεωρία όπου ο διαλεκτικός υλισμός θα μπει

απλά σαν υλικό δομής...

Προσέξτε τη διείσδυση του αστικού σκεπτικισμού στις γραμμές σας. Να

θυμάστε ότι ο σοσιαλισμός δεν έχει βρει μέχρι σήμερα ανώτερη

επιστημονική έκφραση από το μαρξισμό. Να έχετε στο μυαλό σας ότι η

μέθοδος του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι ο διαλεκτικός υλισμός.

Απασχοληθείτε με σοβαρή μελέτη! Μελετείστε Μαρξ, Ένγκελς, Πλεχάνοβ,

Λένιν & Φραντς Μέριγκ”

(Λέον Τρότσκυ, Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού, εκδόσεις Αλλαγή, σελ. 128)

Και μαζί με Μαρξ, Ένγκελς, Πλεχάνοβ, Λένιν & Φραντς Μέριγκ ας

παραθέσω και τις δικές μου προτάσεις είναι όλοι όσοι προσέφεραν στην

επαναστατική σκέψη και δράση, πάντα με κριτική ματιά και ποτέ με

διάθεση ειδωλοποίησης... διαβάστε Γκέοργκ Λούκας και Ίστβαν Μέσαρος,

Τίτο, Μάο, τον Αρχιεπαναστάτη Τσου Εν Λάι και το στρατηγό Λιν

Μπιάο, Τσε Γκεβάρα, Κιμ Ιλ Σουνγκ, Χο Τσι Μινχ, Φρόυντ, Έριχ Φρομ,

Αντόρνο, Μαρκούζε, Κροπότκιν, Μπακούνιν, Μαλατέστα, Μπέργκμαν,

Γκόλντμαν αλλά και τους αγαπημένους μου των αναρχικών Ντουρούτι

και Νετσάεβ… Τζέρυ Χίλι, Βανέσα και Κόριν Ρεντγκρέιβ, αδερφούς

Μπάντα, Κλιφ Σλώτερ, Οσβάλντο Γκοντζιόλα, Χιλέλ Τίκτιν, Τζέιμς Κάνον,

Τόμας Κεμπ, Θοδωρή Νικολά, Σάββα Μιχαήλ, Λακάν, Φουκώ, Ντελέζ,

Γκαταρί, Ντεριντά, Αλτουσέρ, Ζίζεκ, Τζούντιθ Μπάτλερ, Αλαίν Μπαντιού,

Ζακ-Αλαίν Μιλλέρ, Άντζελα Ντέιβις, Μάλκομ Χ., Φιλίνη, Κονδύλη, Ερνστ

Μπλοχ, Χάνα Άρεντ και τον πιο αγαπημένο μου όλων Βάλτερ

Μπένγιαμιν. Και μη ξεχνάτε την καλλιέργεια της τυπικής λογικής ως

απαραίτητης συμπληρωματικού για τη διαλεκτική και ως απαραίτητη για

να κατανοήσετε τα μαθηματικά και τις επιστήμες που χωρίς αυτές δεν

μπορείτε να μιλάτε για υλισμό

Και όλους αυτούς επαναλαμβάνω όχι για να κάνουμε έναν επαναστατικό

συγκρητισμό σαν αυτούς που ονειρεύονται να κοροϊδεύουν οι μυστικές

υπηρεσίες και οι συστημικοί κωμικοί αλλά για να διδαχθούμε από τις

νίκες και τις ήττες τους, τα σωστά και τα λάθη τους, για να διασώσουμε

αυτό που μας οδήγησε στις νίκες του παρελθόντος και αφαιρώντας κάθε

τυχόν τροχοπέδη να σχεδιάσουμε με βάση τις τωρινές συνθήκες τις νίκες

του μέλλοντος. Άλλωστε θα ήταν άκρως διαλεκτικό να εφαρμόσουμε

κατά γράμμα ό,τι βοήθησε τον κάθε επαναστάτη στον καιρό του: όπως

έλεγε και ο Καρλ Λίκμπνεχτ “αν σε 24 ώρες έχει αλλάξει η κατάσταση,

σε 24 ώρες πρέπει να έχουμε αλλάξει τακτική”

σημειώσεις

*ακόμα και με μπινελίκια και ανεβασμένους τόνους από φάση σε φάση

δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό για έναν φιλόσοφο μόνο οι

υπερευαίσθητοι ηθικολόγοι ενοχλούνται και όλοι οι υπόλοιποι

ενοχλούμαστε με την ύπαρξή τους που δεν έχει προσφέρει ποτέ τίποτα

γόνιμο στην ιστορία της σκέψης

**όσοι δεν ξέρετε σε τι είδους περιστατικά αναφέρομαι.... να ξέρετε ότι

σας φθονώ

***κανονικά θα έπρεπε να είναι προφανές ότι χρησιμοποιώ τη φράση “ο

Ένγκελς μιλούσε διαρκώς με το πνεύμα του Μαρξ” συμβολικά,

μεταφορικά και με ελαφρώς ποιητική διάθεση, αλλά επειδή πολλές φορές

έχουν βγει τα μάτια μου με όσα σχόλια διαβάζω στο διαδίκτυο

ξεκαθαρίζω άπαξ διά παντός: ο Ένγκελς δεν χρησιμοποιούσε Ouijaboard

****δεν αναφέρομαι εννοείται στο κείμενο Μεταβατικό Πρόγραμμα που

έγραψε ο Τρότσκυ το 1937 σαν προσχέδιο προγράμματος για την 4τη

Διεθνή. Αυτό το κείμενο ήταν οριακά καλό (αν ήταν καλό) για το 1937 –

αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η λογική του προγράμματος και

όχι το corpus αυτό καθ’αυτό

*****(α)προλεταριακή δικτατορία (μέσω του κόμματος που εξυπηρετούσε

τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, Κόκκινος Στρατός, Κρατικό

Μονοπώλειο του Εξωτερικού Εμπορίου και το σημαντικότερο όλων

Εθνικοποίηση των Τραπεζών.

*****(β)Το πρώτο προσωπικό μου σχόλιο σε αυτή την ανάλυση είναι ότι

τα παραπάνω διατηρήθηκαν μέχρι το 1991 πράγματα που έδιναν εργατικό

χαρακτήρα στην ΕΣΣΔ μέχρι τέλους. Σίγουρα δεν είχε σοσιαλισμό αλλά

ούτε και καπιταλισμό. Ήταν μια μεταβατική κατάσταση, ένα εκφυλισμένο

εργατικό κράτος όπως ανέλυσε ο Τρότσκυ στην Προδωμένη Επανάσταση.

Θέλουν οι σύντροφοι από το Κλιφικό και το Μαοϊκό χώρο να το πούνε

αυτή τη μεταβατική φάση “κρατικό καπιταλισμό”? Ας την πούνε! Αλλά

ο ίδιος ταξικός χαρακτήρας του κράτους ήταν χρονικά ομοιογενής.

Οπότε να το πούνε κρατικό καπιταλισμό από το 1917 και όχι από το 1927

οι πρώτοι και το 1956 οι δεύτεροι ανάλογα με το ποια εποχή

ρομαντικοποιεί ο καθένας.

*****(γ)Το δεύτερο προσωπικό μου σχόλιο επειδή μετά το 1991

επανεμφανίστηκε το ζόμπι του σταλινισμού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η

ΕΣΣΔ όπως πολύ σωστά έγινε κριτική από τους ίδιους του γραφειοκράτες

του ΚΚΣΕ έστησε υπέροχα τη σοσιαλιστική βάση μέχρι τέλους αλλά

αμέλησε το πολιτικό εποικοδόμημα της δημοκρατίας και η Σοβιετική

Ένωση ήταν νομοτελειακό να καταρρεύσει επειδή σοσιαλισμός χωρίς

δημοκρατία δεν ορίζεται. Σήμερα περνάμε στο άλλο άκρο με την

αριστερά να προσπαθεί να προστατεύσει τη δημοκρατία κάνοντας

εκπτώσεις στο σοσιαλισμό και να γίνεται έρμαιο των δημοκρατικών

κινημάτων και της αστικής σκέψης