Michael Banda: Η Προδωμένη Επανάσταση

Εισαγωγή του ιστολογίου:

Ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη η μελέτη της Προδομένης Επανάστασης του Τρότσκυ.
Στα πλαίσια του αφιερώματος για τα 80 χρόνια από την έκδοση της αναδημοσιεύουμε,
ως 2ρο μέρος του αφιερώμαος την παρουσίαση του βιβλίου απο τον Μάικλ Μπάντα ,
που μεταφράστηκε στα ελληνικά για την έκδοση του βιβλίου από τις εκδόσεις <<Αλλαγή>> ,
του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος , το 1985 . Το βιβλίο αυτό είναι μαζί με το
Κεφάλαιο του Μαρξ, το πιο σημαντίκο τεκμήριο του Εργατικού Κινήματος για την
διαλεκτική-υλιστική αντίληψη της ιστορίας.

Σήμερα που από την μια πλευρά το κράτος που στήθηκε στα συντρίμια του Εργατικού Κράτους
που έκτισε ο Οκτώβρης προσπαθεί να επιτελέσει το ρόλο της υπερδύναμης στην παγκόσμια
γεωπολιτική σκακιέρα. Όλη η ανάλυση του πού πάει ο Ιμπεριαλισμό περνάει σε μικρό
ή μεγάλο βαθμό από την κατανόηση του βοναπαρτιστικού καθεστώτος του Πούτιν.
Το σημαντικότερο όμως ειναι πως από την άλλη όλοι οι όροι της Παγκόσμιας Επάναστασης
που ήταν παρόντες στο μεγάλο συμβάν του 1917 είναι ξανά παρόντες σε όλη τους την έκταση
η μελέτη της Προδομένης είναι πολύ σημαντική βοήθεια σε κάθε επαναστάτη. Το 1917 δεν μπορεί
να επαναληφθεί, όμως ο κύκλος που άνοιξε δεν έχει κλείσει ακόμα, και δεν είναι καθόλου υπερβολή
να πούμε οτι η Επανάσταστη που άρχισε τότε δεν έχει τελειώσει. "Η Επανάσταση του 1917 δεν
γέννησε μόνο την Σοβιετική Ένωση ούτε πέθανε με το παιδί της" (Σάββας Μιχαήλ). Αυτό που έγινε
τότε δεν ήταν ούτε ένα τοπικό φαινόμενο, για να ευαγγελίζονται κάποιοι την ήττα του, ούτε μια
τυχαία στιγμή, αλλά ήταν αυτό το δομικό συμβάν που άνοιξε το δρόμο για την αλλαγή.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε πως νίκησε ή ηττήθηκε είναι η Παγκόσμια Επανάσταση, που
το συμβάν της Ρωσσίας ήταν τμήμα της, και είναι πολύ νωρίς να κρίνουμε τόσο το ένα όσο
και το άλλο ενδεχόμενο.

Στο βιβλίο αυτό ο Τρότσκυ πραγματεύεται την ΕΣΣΔ και το φαινόμενο του γραφειοκρατικού
εκφυλισμού του Εργατικού Κράτους. Δυστυχώς οι απαισιόδοξες προβλέψεις του Τρότσκυ
επαληθευτήκανε. Γιατι? Γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να δώσει εξήγηση στο θέμα ΕΣΣΔ,
και ο μόνος που όπως δήλωσε στο Καγιοάκαν του Μεξικού, στην επιτροπή που έκανε έρευνα
για τις Δίκες της Μόσχας δεν θεωρεί την Εργατική Εξουσία πανάκεια, αλλά ένα πολύ σημαντικό
βήμα "που μπορεί να οδηγήσει είτε στην πραγματική εργατική δημοκρατία και από εκεί στην διαλυση
κάθε εξουσίας είτε σε βοναπαρτιστικές δικτατορίες" (από το βιβλίο του "Τα Εγκλήματα του Στάλιν).
Δυστυχώς μπορεί να υπάρξει εργατικό κράτος, χωρίς σοσιαλισμό, χωρίς εργατική δημοκρατία και εργατικό έλεγχο και χωρίς αυτοδιαχείριση όπως ακριβώς μπορεί να υπάρξει αστικό κράτος χωρίς αστική δημοκρατία - ο φασισμός, οι χούντες και τα βοναπαρτιστικά καθεστώτα μια χαρά έχουν
δουλέψει για τον καπιταλισμο, η πείρα του 20του αιώνα το χει δείξει μια χαρά αυτό!

Όσοι ταύτισαν την έννοια του εργατικού κράτους με αυτή του σοσιαλισμού παραβλέψαν είτε την
βοναπαρτιστική δικτατορία που αναπτύχθηκε στην Σοβιετική Ένωση και την παραμόρφωση των σχέσεων παραγωγής, είτε τον εργατικό χαρακτήρα του κράτους, της εξουσίας και του καθεστώτος ιδιοκτησίας. Και οι δύο πλευρές αδυνατούν να μας εξηγήσουν τί έγινε την αποφράδα διετία 1989-91. Κανένας δεν μπορεί να μας πει αν ο Γκορμπατσόβ έπεσε απ τον Ουρανό, ή στην περίπτωση που ο πατέρας της νομενκλατούρας-γραφειοκρατίας ήταν ο Χρουστσώβ τότε πώς κατάφερε να την δημιουργήσει εκ του μηδενός! Αν η ΕΣΣΔ είχε κατακτήσει τον Σοσιαλισμό, ένα ανώτερο
σύστημα απ τον καπιταλισμό, τότε γιατί κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος?

Στην άλλη όχθη οι σύντροφοι Μαοϊκοί και λοιποί κρατικοκαπιταλιστές που βλέπουν στην
ΕΣΣΔ μια Ιμπεριαλιστική δύναμη, δεν μπορούν να εξηγήσουν την φύση του σοβιετικού
χρηματιστικού κεφαλαίου. Όπως επίσης δεν μπορούν να βρουν στοιχεία κληρονομικού
δικαίου, οπού κάποιος γραφειοκράτης να μεταβίβασε τα προνόμια του στην χήρα ή τα παιδιά
του. Πολύ απλά δεν υπήρχε άλλο στοιχείο καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ πέρα από "ένα αστικό
κράτος χωρίς αστική τάξη" όπως είχε προβλέψει ο Λένιν, για τα πρώτα στάδια ανάπτυξης
της Εργατικής Εξουσίας, δηλαδή ύπαρξη ενός συνόλου θεσμών και νομοθεσιών που θα
έσβηνε, και αυτός ήταν κ μόνο ο ιστορικός του ρόλος. Όμως δεν υπήρχε κυρίαρχη τάξη
και κάτι τέτοιο χρειάστηκε πολλές ζημώσεις για να υπάρξει.

Το άλλο που χαρακτηρίζει και τις δύο πλευρές είναι το στοιχείο του τετελεσμένου. Τόσο
η θεωρία του "Σοσιαλισμού σε μία μόνο Χώρα" όσο και αυτή του "Κρατικού Καπιταλισμού"
βλέπαν στην Σοβιετική Ένωση ένα ολοκληρομένο καθεστώς. Γενικά η διαλεκτική σκέψη είναι πολύ
δύσκολα συμβιβαστέα, εώς εχθρική με την έννοια του τετελεσμένου, αυτός είναι κ ο λόγος που
προχωράμε όσο και αν η αστική ιδεολογία προσπαθεί να μας παρουσιάσει ήττες. Ο Τρότσκυ
αυτό που δείχνει στο βιβλίο του είναι η φύση ενός μεταβατικού καθεστώτος, ενός γραφειοκρατικά εκφυλισμένου Εργατικού Κράτους που έχει δύο επιλογές μετάβασης: είτε προς στον Σοσιαλισμό
μέσα μέσα από την Πολιτική Επανάσταση, η οποία θα βοηθειώταν από την νίκη της Παγκόσμιας
Επανάστασης... είτε της καπιταλιστικής παλλινόρθωσης, μέσα από μισοφασιστικά, αποικιοκρατικά
και βοναπαρτιστικά καθεστώτα. Η Ρωσσία μπορεί εδώ και 3 δεκαετίες να βαδίζει αργά και
σταθερά στα βήματα του 2ρου μονοπατιού, ωστόσο το 2ρο αυτό μονοπάτι περιέχει και τους
όρους της ανατροπής του. Η νίκη της Παγκόσμιας Επανάστασης είναι πολύ κοντά, και η
κατανόηση του κοινωνικού γίγνεσθε είναι απόλυτα χρήσιμη για κάθε άνθρωπο που πιστεύει πώς
μπορούμε και πρέπει να βαδίσουμε μπροστά

Σ.Τσ.

Ακολουθεί το κείμενο του Μπάντα:

Η επιστημονική απάντηση σε όλα τα ζητήματα γύρω από την κοινωνιολογία και
την οικονομία της ΕΣΣΔ σήμερα, μπορεί να βρεθεί μόνο στο μοναδικό και
ανεκτίμητο έργο του Τρότσκι Η Προδομένη Επανάσταση, που γράφτηκε το 1936.

Το ασύγκριτο πλεονέκτημα του έργου αυτού του Τρότσκι είναι ότι δεν ξεκινάει
να κάνει μια ακαδημαϊκή έρευνα των κοινωνικών σχέσεων στην ΕΣΣΔ, αλλά να
αναλύσει διαλεκτικά την ΕΣΣΔ, την ιστορία της, την προέλευσή της, την οικονομική
της ανάπτυξη και τον πολιτικό της εκφυλισμό, από την άποψη της παγκόσμιας
επανάστασης και της οικοδόμησης μιας επαναστατικής ηγεσίας μέσα στην
παγκόσμια εργατική τάξη.

Ο Τρότσκι δεν γράφει σαν ένας ουδέτερος παρατηρητής, αλληγορικά, κλεισμένος
σ’ έναν φιλντισένιο πύργο, αλλά σαν ένας συνειδητός και όλο πάθος μέτοχος στην
πάλη για τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους και –το σημαντικότερο–
για την αναγέννησή του διαμέσου της παγκόσμιας επανάστασης.

Το ίδιο το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής στο κολοσσιαίο διανοητικό θάρρος και
την τόλμη του Τρότσκι. Γράφοντάς το στο αποκορύφωμα της ιδεολογικής και
πολιτικής αντίδρασης της δεκαετίας του 1930 και των Δικών της Μόσχας, είχε
απόλυτη συνείδηση της τεράστιας εχθρότητας που θα προκαλούσε το βιβλίο
στην κυρίαρχη γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ, και του σκεπτικισμού που θα έφερνε
στο στρατό των συνοδοιπόρων και των πρακτόρων της στο εξωτερικό που
υποστήριζαν ότι κάθε κριτική της ΕΣΣΔ θα εμπόδιζε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση
και θα διευκόλυνε την ιμπεριαλιστική επίθεση. Η απάντηση του Τρότσκι στις
τελευταίες σελίδες του βιβλίου συνοψίζει με σαφήνεια το στόχο του έργου του:

«Στην πραγματικότητα, μια μαρξιστική κριτική, που αποκαλεί τα πράγματα με
το πραγματικό τους όνομα, δεν μπορεί παρά να αυξήσει, στα μάτια της
μπουρζουαζίας, τα πιστοποιητικά συντηρητισμού της σοβιετικής διπλωματίας.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με την εργατική τάξη και τους σοβαρούς υποστηριχτές της
ανάμεσα στους διανοούμενους. Εδώ, το έργο μας πράγματι θα προκαλέσει
αμφιβολίες, και θα φέρει τη δυσπιστία –όχι για την επανάσταση αλλά για τους
σφετεριστές της. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο στόχος που έχουμε βάλει στον
εαυτό μας. Η κινητήρια δύναμη της προόδου είναι η αλήθεια και όχι τα ψέματα»,
(Λεόν Τρότσκι: Η Προδομένη Επανάσταση, έκδοση «Νιου Παρκ»,
σελ. 308, εκδόσεις «ΑΛΛΑΓΗ» σελ. 248).

Πραγματικά, κανένα άλλο βιβλίο του Τρότσκι δεν έχει τόσο προκαλέσει
την οργή της γραφειοκρατίας, όσο Η Προδομένη Επανάσταση. Ο ίδιος
ο τίτλος κάνει το στόχο του βιβλίου και τον χαρακτήρα του συγγραφέα
αναγκαστικά και προκλητικά καθαρό. Η απάντηση, όμως, του Στάλιν
δεν ήρθε με τη μορφή μιας γραφτής απάντησης, αλλά με την κλασική
μορφή ενός δολοφόνου με μια αξίνα ύστερα από τέσσερα χρόνια στο Μεξικό.

Η εγκληματική πράξη του Στάλιν δεν έδοσε παρά μια ακόμα επιβεβαίωση
της απόλυτης ορθότητας της αναλυτικής μεθόδου του Τρότσκι και της
ουσίας των συμπερασμάτων του. Ποιός ήταν ο πυρήνας αυτών των
συμπερασμάτων; Το πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι η σοβιετική σοσιαλιστική
επανάσταση δεν ήταν ένα ατύχημα της Ιστορίας. Ούτε μια αφύσικη καταστροφή,
που, όπως ισχυρίζονταν οι μενσεβίκοι, ήταν το προϊόν μιας μπολσεβίκικης
«συνωμοσίας».

Ήταν το αναπόφευκτο και νόμιμο προϊόν της Ιστορίας, που δεν προχωράει
μ’ έναν ομοιόμορφο, ευθύγραμμο και βαθμιαίο, αλλά μ’ έναν αντιφατικό,
ανισόμερο και σπασμωδικό τρόπο.

«Η Ρωσία πήρε το δρόμο της προλεταριακής επανάστασης, όχι γιατί η οικονομία
της ήταν η πρώτη που ωρίμασε για τη σοσιαλιστική αλλαγή, αλλά γιατί δεν μπορούσε
να αναπτυχθεί παραπέρα πάνω σε καπιταλιστικές βάσεις. Η κοινωνικοποίηση
των μέσων παραγωγής είχε γίνει ένας αναγκαίος όρος για να βγει η χώρα
από τη βαρβαρότητα. Αυτός είναι ο νόμος της συνδυασμένης ανάπτυξης
για τις καθυστερημένες χώρες», (Λεόν Τρότσκι: Η Προδομένη Επανάσταση,
σελ. 5 και 15 αντίστοιχα).

Αν ο αντιφατικός συνδυασμός ενός καθυστερημένου μισοασιατικού δεσποτισμού
με μια μοντέρνα βιομηχανία και εμπόριο κι ένα προλεταριάτο, επέτρεψε να
ωριμάσουν οι πολιτικοί όροι για μια νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση πρώτα
στη Ρωσία και όχι στη Δυτική Ευρώπη, όπως είχε προβλέψει ο Μαρξ, ωστόσο
η τεχνική και πολιτιστική καθυστέρηση της Ρωσίας απαιτούσε να απλωθεί η
πανάσταση στη Δυτική Ευρώπη, για να μπορέσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση
και η σχεδιασμένη οικονομία να ολοκληρωθεί νικηφόρα.

Αλλά οι ήττες της εργατικής τάξης στη μετεπαναστατική περίοδο και η απομόνωση
της ΕΣΣΔ από τις πηγές της παγκόσμιας οικονομίας, κράτησαν πίσω την ανάπτυξη
της σοβιετικής οικονομίας και επέτρεψαν τη γοργή άνοδο μιας προνομιούχας
γραφειοκρατίας, που, σε λίγα χρόνια, σφετερίστηκε την πολιτική εξουσία από
την εργατική τάξη, με εκκαθαρίσεις και δικαστικές σκευωρίες και εγκαθίδρυσε
ένα καθεστώς που στηρίζεται σε δημοψηφίσματα και που κυριαρχεί μέχρι σήμερα.

Όπως έγραψε ο Τρότσκι:

«Ενώ η πρώτη προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα κράτος απαλλαγμένο από το
γραφειοκρατισμό σκόνταψε, πρώτα-πρώτα, στην έλλειψη εξοικείωσης των
μαζών με την αυτοκυβέρνηση, στην έλλειψη προικισμένων εργατών, αφοσιωμένων
στο σοσιαλισμό, κλπ., μετά από αυτές τις άμεσες δυσκολίες, συνάντησε πολύ
γρήγορα, άλλες πολύ πιο βαθιές. Ο περιορισμός αυτός του κράτους σε λειτουργίες
“λογαριασμών και ελέγχου” με μια συνεχή συρρίκνωση των λειτουργιών
καταναγκασμού, που απαιτούσε το πρόγραμμα του Κόμματος, προϋπόθετε
τουλάχιστο μια σχετική κατάσταση γενικής ικανοποίησης. Αυτός ακριβώς ο
αναγκαίος όρος έλλειπε. Καμιά βοήθεια δεν ήρθε από τη Δύση. Η εξουσία των
δημοκρατικών σοβιέτ αποδείχτηκε παρελκυστική, ακόμα και αφόρητη, όταν
το καθήκον της στιγμής ήταν να τακτοποιηθούν εκείνες οι προνομιούχες ομάδες,
που η ύπαρξή τους ήταν αναγκαία για την άμυνα, τη βιομηχανία, την τεχνική
και την επιστήμη. Σε αυτή την αποφασιστική μη “σοσιαλιστική” επιχείρηση,
παίρνοντας από δέκα και δίνοντας σε έναν, αποκρυσταλλώθηκε και αναπτύχθηκε
μια ισχυρή κάστα ειδικών στη σφαίρα της διανομής», (Λ.Τρότσκι: Η Προδομένη
Επανάσταση, σελ. 59 στην αγγλική και 56 στην ελληνική έκδοση).

Ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι μπολσεβίκοι ήταν βαθιά διαποτισμένοι από την προοπτική
της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας επανάστασης, σαν προϋπόθεσης για τη νίκη
του σοσιαλισμού στη Ρωσία.

« ...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, αν η προλεταριακή επανάσταση είχε θριαμβεύσει
στη Γερμανία –κάτι που εμποδίστηκε αποκλειστικά και μόνο από τους
Σοσιαλδημοκράτες– η οικονομική ανάπτυξη της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και
της Γερμανίας, θα είχαν προχωρήσει με τέτια γιγάντια βήματα, που η μοίρα της
Ευρώπης και του κόσμου θα ήταν σήμερα ασύγκριτα πιο ευοίωνη», (Λεόν Τρότσκι:
Η Προδομένη Επανάσταση, σελ. 23 και 28).

Η αποτυχία της Γερμανικής Επανάστασης και μόνο, ήταν ο μεγαλύτερος
παράγοντας στην επιτάχυνση της νίκης της νέας κάστας των αξιωματούχων,
που, τώρα, όχι μόνο διεύθυναν την εθνικοποιημένη βιομηχανία, αλλά και αποχτούσαν
το πολιτικό δικαίωμα να διαθέτουν το υπερπροϊόν της σοβιετικής κοινωνίας.

Ο πολιτικός εκφυλισμός, όμως, συνοδεύτηκε από αναμφίβολες και σημαντικές
οικονομικές επιτυχίες, που έγιναν δυνατές από τις νέες σχέσεις ιδιοκτησίας και
τη σχεδιασμένη οικονομία. Αυτή η ανάπτυξη σε συνθήκες απομόνωσης από την
παγκόσμια οικονομία, επιτεύχθηκε μόνο με το τίμημα της γέννησης ουσιαστικά
αστικών τάσεων στη διανομή του εισοδήματος και στο σύστημα εργασίας –
μεροκάματα και διαφορές στα μεροκάματα, που ενέτειναν την κοινωνική ανισότητα
και τον παρασιτισμό.

Αυτές οι ανισότητες κυριαρχούν επίσης μέσα στις φάρμες-κολεχτίβες των αγροτών
που η γη τους, αν και εθνικοποιημένη τεχνικά, τους εκμισθώνεται για πάντα. Αυτές
και πολλές άλλες παραβιάσεις της εθνικοποιημένης οικονομίας ανέχεται και
ενθαρρύνει η γραφειοκρατία, για να διατηρήσει τη βοναπαρτιστική της εξουσία
ενάντια στην εργατική τάξη.

Οι ήττες, σε συνδυασμό με τα τεχνικά και πολιτιστικά προβλήματα και τις
οικονομικές επιτυχίες, έκαναν τη γραφειοκρατία ικανή να εγκαθιδρύσει μια
σχετική ανεξαρτησία από τις μάζες, που ενσαρκώθηκε από το βοναπαρτιστικό
καθεστώς του Στάλιν.

Αυτό το έκανε διαμέσου του τριπλού προτσές: 1) της μετατροπής του Μπολσεβίκικου
Κόμματος από οργάνωση της προλεταριακής πρωτοπορίας σε ένα όργανο άσκησης
της δικής της εξουσίας, 2) της μετατροπής των συνδικάτων, από οργανώσεις
ταξικής εκπαίδευσης και άμυνας σε γραφειοκρατικά όργανα κρατικής
διοίκησης και 3) του ολοκληρωτικού ευνουχισμού των σοβιέτ με τις διατάξεις
του συντάγματος του 1936 που άλλαξε τον ίδιο τους το χαρακτήρα σαν ζωντανά
εργατικά όργανα πάλης και εξουσίας. Τώρα τα σοβιέτ, όχι μόνο βασίζονται
σε γεωγραφικές διαιρέσεις, αλλά και έχει εξισωθεί η ψήφος των εργατών
με την ψήφο των αγροτών.

Δίνουν μήπως αυτά οποιαδήποτε πειστικότητα στη θεωρία του «κρατικού
καπιταλισμού» και του γραφειοκρατικού κολεχτιβισμού; Η απάντηση του
Τρότσκι είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Παρά τον αντιδραστικό, παρασιτικό
χαρακτήρα της και την αχόρταγη όρεξή της να καταναλώσει μια δυσανάλογη
μερίδα από το εθνικό εισόδημα, η θέση και τα προνόμια της γραφειοκρατίας
παραμένουν ριζωμένα στην κρατική ιδιοκτησία και στις συλλογικές φάρμες.
Η γραφειοκρατία, έχοντας απαλλοτριώσει πολιτικά την εργατική τάξη, διαστρεβλώνει
τις νέες σχέσεις ιδιοκτησίας προς το δικό της συμφέρον, αλλά δεν τις έχει ανατρέψει.

Αυτός ο παράγοντας είναι αποφασιστικός για τον χαρακτηρισμό της Σοβιετικής Ένωσης.

Έτσι, η ΕΣΣΔ –παρόλα όσα λέει ο Τόνι Κλιφ και το «κρατικοκαπιταλιστικό»
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα– παραμένει ένα εργατικό κράτος, αν και εκφυλισμένο.

Είναι, λοιπόν, δυνατό να μεταρρυθμιστεί η γραφειοκρατία, όπως ισχυρίστηκαν οι
ρεβιζιονιστές της Ενιαίας Γραμματείας; Εδώ, επίσης, η ανάλυση του Τρότσκι δεν
αφήνει κανένα περιθώριο για καθησυχαστικές γενικότητες και διφορούμενες απαντήσεις.

«Η κοινωνική σημασία του σοβιετικού Θερμιδόρ αρχίζει τώρα να παίρνει μορφή
μπροστά μας. Η φτώχεια και η πολιτιστική καθυστέρηση των μαζών έχει πάλι πάρει
σάρκα και οστά στην κακοποιό εικόνα του εξουσιαστή που κρατάει ένα μεγάλο ρόπαλο
στο χέρι του. Η εκθρονισμένη και περιφρονημένη γραφειοκρατία, από υπηρέτης της
κοινωνίας, έχει γίνει πάλι ο κύριός της. Σε αυτό το δρόμο, έχει φτάσει σε έναν τέτοιο
βαθμό κοινωνικής και ηθικής αποξένωσης από τις λαϊκές μάζες, που δεν μπορεί
τώρα να επιτρέψει κανέναν έλεγχο είτε στις δραστηριότητές της είτε στα εισοδήματά
της», (Λεόν Τρότσκι: Η Προδομένη Επανάσταση, σελ. 113 και 97 αντίστοιχα, η
υπογράμμιση είναι δική μας –Μ.Μ.).

Έχει όλα τα κακά και καμιά από τις αρετές της παλιάς μπουρζουαζίας. Προτιμάει
να παραμένει ανώνυμη μέσα στην κοινωνική δομή. Το να συμπεριφερθεί διαφορετικά,
θα ήταν σαν να αμφισβητούσε τη βασική της παραδοχή ότι ο σοσιαλισμός σε μια μόνη
χώρα έχει αμετάκλητα επιτευχθεί.

Η θεωρία αυτή στρέφεται πρώτα απ’ όλα ενάντια στην ανάπτυξη της επανάστασης
στη Δύση και επιδιώκει να υπερασπιστεί την εξουσία και τα προνόμια της γραφειοκρατίας,
με τη μετατροπή της εργατικής τάξης του εξωτερικού σε μέσο ουδετεροποίησης της
παγκόσμιας μπουρζουαζίας, με τη μυστική διπλωματία και με την προδοσία της
σοσιαλιστικής επανάστασης.

Προβλέποντας το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ του 1939, ο Τρότσκι έγραφε:

«Οι διπλωματικές συμφωνίες, όπως παρατήρησε κάποτε ένας καγκελάριος με κάποια
λογική, δεν είναι παρά “κομμάτια από χαρτί”. Δεν είναι πουθενά γραμμένο ότι πρέπει
να επιβιώσουν, ούτε καν μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου».

Πραγματικά προφητικό! Η πραγματική υπεράσπιση της ΕΣΣΔ είναι αξεδιάλυτα
δεμένη με τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο ενάντια
στην μπουρζουαζία και την επέκταση της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης
στη Δυτική Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν.

Υπερασπιζόμαστε την ΕΣΣΔ, σημαίνει προωθούμε την παγκόσμια σοσιαλιστική
επανάσταση. Η ανατροπή του ιμπεριαλισμού στη Δύση, είναι η αναγέννηση της
ΕΣΣΔ με τη δημιουργία των όρων για την πολιτική επανάσταση ενάντια στη
γραφειοκρατία.